Ο βιολογικός πατέρας δεν ήξερε. Η γιαγιά και ο παππούς δεν ήξεραν. Οι θείοι, οι θείες, ο νονός, η νονά δεν ήξεραν. Μια φίλη, ένας φίλος, οι γείτονες, ο φούρναρης, η ταμίας στο σούπερ μάρκετ δεν παρατήρησαν ποτέ τίποτα. Η εκκλησία. Ο παιδίατρος. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου και του κράτους.
Δεν ήξεραν. Δεν γνώριζαν. Δεν φαντάστηκαν. Δεν τους πέρασε καν από το μυαλό.
Δεν άκουσαν ποτέ το γοερό κλάμα. Δεν είδαν τις μελανιές. Τα εγκαύματα.
«Άσε ποιος μπλέκει τώρα».
Μάλλον είναι ζωηρός, ξέρεις από αυτά τα παιδιά που κάνουν όλο φασαρία, από αυτά που όλο πέφτουν και χτυπάνε.
«Δε με αφορά».
Θα το λέω μέχρι να μην υπάρχει άλλο ένα παιδί που «πέφτει συχνά», άλλο ένα παιδί που φεύγει, επειδή «κανείς δεν ήξερε».
Όλα τα παιδιά ανεξαρτήτου οικονομικής, κοινωνικής θέσης από τη γέννησή τους μέχρι της ενηλικίωσή τους πρέπει να παρακολουθούνται από μια ομάδα από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.
Να το παρακολουθούν σταθερά, εξατομικευμένα ως εγγύηση προστασίας και στήριξης. Να τους εμπιστεύεται. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα νοσηρό περιβάλλον δε γνωρίζει ότι αυτό που του συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό. Είναι αόρατο και απόλυτα μόνο.
Η προστασία των παιδιών δεν πρέπει να επαφίεται στην τύχη. Δεν αρκεί να φρίττουμε όταν είναι πια αργά. Τα παιδιά δε σώζονται με επιφωνήματα αγανάκτησης και λιντσαρίσματα. Τα παιδιά σώζονται με πολλαπλούς, αποτελεσματικούς μηχανισμούς πρόληψης.
