Δεν θα σχολιάσω την ομιλία του πρωθυπουργού. Θα αναφέρω μόνο δύο εικόνες που με έκαναν να ντραπώ.
Τα άδεια υπουργικά έδρανα, την ώρα που στη Βουλή συζητείται το έγκλημα των Τεμπών.
Τι σημαντικότερο είχαν να κάνουν αυτή τη μέρα; Το γεγονός ότι τα υπουργικά και βουλευτικά έδρανα ήταν σχεδόν άδεια όταν στη Βουλή γινόταν συζήτηση για το έγκλημα των Τεμπών, δείχνει μια κατάφωρη προσβολή προς τη Δημοκρατία και τους θεσμούς.
Προσβολή προς τους πολίτες που τους έχουν επιλέξει να βρίσκονται εκεί για να τους εκπροσωπούν.
Ασέβεια προς τα θύματα και τους συγγενείς.
Η δεύτερη εικόνα είναι αυτή.
Μου είναι αδιανόητη σαν εικόνα.
Όρθιοι, χειροκροτούσαν, γελούσαν, αποθέωναν τον πρωθυπουργό. Σαν να ήταν μια ακόμα τυπική πολιτική αντιπαράθεση, όπου ο νικητής θριαμβεύει και το κόμμα πανηγυρίζει.
Σαν να μην έχουμε 57 νεκρούς, σαν να μη βγήκε όλη η Ελλάδα στον δρόμο. Σα να μην έχουμε γενικευμένο κοινωνικό πένθος.
Ακόμα και πάνω σε ένα φρικτό έγκλημα, ο πρωθυπουργός τους μπορεί να “θριαμβεύει” και να αποθεώνεται. Ακόμα και την ώρα που οι νεκροί ουρλιάζουν.
Πού ήταν η ντροπή; Πού ήταν η στοιχειώδης συναίσθηση;
Δείτε δουλοπρέπεια, έπαρση και αλαζονεία.
Δεν τους αγγίζει τίποτα. Ούτε οι νεκροί, ούτε τα διαμελισμένα, άθαφτα κορμιά τους.
Τους χωρίζει χάος από τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία.
Η Βουλή, αντί να είναι τόπος λογοδοσίας, έγινε πλυντήριο συγκάλυψης. Ξεπλένει, στεγνώνει, παραδίδει ολόλευκους και ατσαλάκωτους.
Όμως οι δρόμοι δεν ξεπλένονται. Οι δρόμοι γεμίζουν ξανά.
Τα παιδιά των Τεμπών δεν ξεχνούν.
Ως εδώ!
