Της Ελίνας Τουκουσμπαλίδου
Ίσως ένα από τα πράγματα που μου λείπουν περισσότερο από την προ κορονοϊού εποχή, -περισσότερο από μια ανέμελη βόλτα ή την έλλειψη μόνιμου άγχους για την υγεία μου και την υγεία των δικών μου-, είναι η επαφή· επαφή όχι μόνο με τους αγαπημένους μου, αλλά εν γένει με τους ανθρώπους γύρω μου.
Τα μέτρα προστασίας επιβάλλουν απόσταση μεταξύ μας. Όμως το ανθρώπινο μυαλό δεν έχει συνυφασμένη την αποξένωση με την υγεία, παρά με τον κίνδυνο και την ανασφάλεια. Οι άνθρωποι από τη φύση τους είναι πλασμένοι να έρχονται κοντά μεταξύ τους, όχι να φεύγουν μακριά ο ένας από τον άλλο. Έχουν φτιαχτεί για να αγκαλιάζονται, όχι για να κάνουν βήματα προς τα πίσω, στη θέα ενός συνανθρώπου τους.
Αυτός ο ιός έρχεται να πολεμήσει, όχι μόνο την υγεία μας, αλλά και το ίδιο υλικό που μάς καθιστά ανθρώπους. Έρχεται να τα βάλει με το ένστικτο της κοινωνικότητας, που σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας μάς έσωσε από φυσικούς κινδύνους και μας κατέστησε ως το κυρίαρχο είδος.
Πράγματι είναι εξαιρετικά δύσκολο να μη μπορείς να αγκαλιάσεις τη μητέρα σου ή να δώσεις ένα φιλί στο ανιψάκι σου. Η κατάσταση αυτή τάσσεται ενάντια στο είναι μας· ειδικά για τον δικό μας λαό, τον ελληνικό, που χαρακτηρίζεται από διαχυτικότητα και φιλικότητα. Πώς μια «έξω καρδιά» να κλειστεί στον εαυτό της;
Σήμερα επισκέφτηκα το σούπερ μάρκετ για να προμηθευτώ τα απαραίτητα. Με το που διάβαινε κανείς τις πόρτες του καταστήματος, αστραπιαία αντιλαμβανόταν κάτι πάρα πολύ διαφορετικό από αυτά που είχε συνηθίσει. Και δεν ήταν ούτε η κάρτα εισόδου, ούτε τα αντισηπτικά που περίμεναν στωικά δίπλα στα ταμεία για να απολυμάνουν το κακό από πάνω μας, ούτε οι μάσκες, αλλά ούτε και τα γάντια. Ήταν οι άνθρωποι γύρω. Ή καλύτερα, η απόκοσμη ψυχρότητα ανάμεσά τους.
Οι άλλοτε ζωηροί, προσηνείς και ευδιάθετοι άνθρωποι έμοιαζαν εντελώς διαφορετικοί. Οι περισσότεροι ήταν βιαστικοί, κάποιοι ψώνιζαν πολλά πράγματα (και πολλά χαρτιά υγείας βεβαίως βεβαίως), άλλοι χάζευαν τα ράφια, προδίδοντας την έντονη ανάγκη τους να αλλάξουν παραστάσεις, γι’ αυτό και βρέθηκαν στο κατάστημα εξαρχής, όλοι τους όμως είχαν ένα κοινό. Συμπεριφέρονταν σαν ομώνυμοι πόλοι. Ο ένας απωθούσε τον άλλο σαν μαγνήτες. Όταν ο ένας έμπαινε στον διάδρομο με τα τυριά, ο άλλος πήγαινε αμέσως στα λαχανικά και τούμπαλιν. Κάποιος με περισσότερη φαντασία από τη δική μου θα μπορούσε να διακρίνει ακόμα και έναν ρυθμό, σαν τελετουργική διαδικασία, στη νοσηρή μας πλέον πραγματικότητα.
Μα φυσικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι έπρατταν σωστά και με υπευθυνότητα. Έπρατταν όμως ενάντια στη φύση τους. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση για μας. Ο κορονοϊός δοκιμάζει, πέρα από την οικονομία και το σύστημα υγείας, και την ίδια την ψυχή μας. Όλοι μας οφείλουμε να σταθούμε ενωμένοι ενάντιά του. Ενωμένοι από μακριά.
Κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει αυτή η κατάσταση και πόσο καταστροφικές συνέπειες θα επιφέρει εν τέλει. Το μόνο σίγουρο είναι πως εμείς οφείλουμε να φτιάξουμε από την αρχή όσα γκρέμισε. Να δείξουμε την ανθρωπιά μας. Και ευελπιστούμε πολύ σύντομα η ψυχρότητα και ο φόβος να αποτελούν παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί.
