Αναλύοντας την ανάγκη ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα, δέκα χρόνια μετά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στα πενήντα χρόνια από τη μεταπολίτευση, η λαϊκή δυσαρέσκεια έχει διαμορφώσει κοινωνική αντιπολίτευση, η οποία μόνο δύο φορές κατάφερε να εκφραστεί πολιτικά. Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά την περίοδο 1977-1981, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας το διάστημα 2012-2015, έχουν μετατρέψει αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια σε πολιτική αντιπολίτευση.
Αξιολογώντας τα αποτελέσματα, και στις δύο περιπτώσεις προκύπτει ότι το θετικό ισοζύγιο υπερισχύει, παρά τα λάθη και τις παραλείψεις που σημειώθηκαν. Ο τρόπος συγκρότησης του συλλογικού πολιτικού υποκειμένου σε διαφορετικές συνθήκες καθόρισε τα όρια της παρέμβασής τους στο βάθος του χρόνου.
Η πολυσυλλεκτική πολιτική, που απευθυνόταν σε διάφορες κοινωνικές τάξεις, φάνηκε να υποβαθμίζει την ιδεολογία, κάτι που είναι κρίσιμο για τη διατήρηση της κυβερνησιμότητας μακροχρόνια. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, η ισχυρή προσωπικότητα του Α. Παπανδρέου επέτρεψε στο κόμμα να διατηρήσει την κυριαρχία του για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, οι συνθήκες κατά την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αλλάξει, αν και η θητεία αυτή είχε θετικά αποτελέσματα για τη χώρα.
Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η κυρίαρχη διαιρετική τομή είχε να κάνει με την αντίθεση εργασίας-κεφαλαίου. Ωστόσο, με την έλευση των μνημονίων, η διαιρετική τομή μετατράπηκε σε μνημόνιο-αντιμνημόνιο, η οποία διαμόρφωσε τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, οι νέες διαιρετικές τομές περιλαμβάνουν κρίσεις αξιών, τεχνοκρατισμό, γεωστρατηγικές αναδιαρθρώσεις και την κλιματική κρίση, που οδηγούν σε ανασφάλεια τους πολίτες και τους καθιστούν ευάλωτους στις πιέσεις της οικονομικής και τεχνολογικής ελίτ.
Η μόνη διέξοδος είναι η ανασύνθεση του αριστερού και προοδευτικού χώρου. Αυτή η πρόταση έχει γίνει αντικείμενο δημόσιου διαλόγου το τελευταίο έτος. Ενώ το εγχείρημα παρουσιάζει προκλήσεις, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Εάν περιοριστούμε μόνο σε πρόσωπα και κομματικές περιχαρακώσεις, θα επιτρέψουμε στην πολιτική δεξιά να διατηρήσει τη διακυβέρνηση για άλλα τέσσερα χρόνια. Όπως λέει ο λαός, «ο καλός καπετάνιος φαίνεται στη φουρτούνα», και αυτό αφορά τις ηγετικές ομάδες όλων των κομμάτων που αυτοτοποθετούνται στον προοδευτικό χώρο.
Στο κλείσιμο, αξίζει να σημειωθεί ότι και στις δύο περιόδους (2012-2015 και 1977-1981) το συλλογικό υποσυνείδητο των συμμετεχόντων δεν περιορίστηκε στον οικονομισμό. Υπήρχε μια ισχυρή αίσθηση ελπίδας, καθώς και πατριωτικά χαρακτηριστικά που διαπνέουν την αξιακή διάσταση των κινήσεων.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
