Αναλύοντας την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθούμε τις εσωκομματικές αναταράξεις και τις πολιτικές προκλήσεις που καθορίζουν το μέλλον του. Αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτόγνωρο και όχι με την καλή έννοια. Η διαχείριση της εκλογής συνέδρων το Σαββατοκύριακο ήταν ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί: δύο στρατόπεδα μετρούσαν τα αποτελέσματα με το τρόπο που τους ταιριάζει και τα δημοσιοποιούσαν αντιστοίχως. Όλοι μιλούσαν για ένα συνέδριο στο οποίο δεν θέλουν να ελέγξουν μόνο την πλειοψηφία, αλλά και το αφήγημα. Το ποιος θα κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζεται, βέβαια, στο τέλος της εβδομάδας.
Το σενάριο το συνέδριο να ανατρέψει τις κομματικές αποφάσεις δεν μοιάζει να είναι το κυρίαρχο. Και οι δύο πλευρές έχουν από κάτι να προσάψουν στον αντίπαλο, αιτιολογώντας τις κινήσεις τους: η πλειοψηφία κατηγορεί τον Κασσελάκη για αλλοίωση του πολιτικού χαρακτήρα του κόμματος, ενώ οι υποστηρικτές του Κασσελάκη κατηγορούν τους 87 για πραξικοπηματικές διαδικασίες.
Η οριακή κατάσταση του συνεδρίου του περασμένου Φεβρουαρίου δεν εξομαλύνθηκε ποτέ, εντάθηκε μετά τις ευρωεκλογές και σήμερα, στο κατώφλι του 2025, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί εκ νέου αρχηγό – έναν χρόνο μετά την εκλογή του τελευταίου. Η σταδιακή απαξίωση που βιώνει το κόμμα έρχεται από όλα εκείνα τα στελέχη που ομνύουν στην προστασία του. Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας, με τη σιωπή του, το παραδέχεται: οι μέρες του ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι σήμερα είναι μετρημένες. Οι πολίτες δεν βλέπουν στα όσα συμβαίνουν ούτε πολιτικό διακύβευμα ούτε μια αξιόπιστη λύση.
Το μέγεθος της ευκαιρίας για το ΠΑΣΟΚ μεγαλώνει, καθώς τώρα δεν έχει άμεσο αντίπαλο στον προοδευτικό χώρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και θα μπορούσε να συμμαζευτεί, θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη που έχει χάσει.
