Πόσο απέχουμε από μια αεροπορική τραγωδία τύπου Τεμπών; Λίγο αν συνεχίσουμε να αγνοούμε τις προειδοποιήσεις των εργαζομένων — όπως τότε.
Γιατί και στα Τέμπη κάποιοι είχαν μιλήσει. Εργαζόμενοι, συνδικάτα, τεχνικοί. Όλοι έλεγαν: το σύστημα δεν δουλεύει, θα θρηνήσουμε κόσμο. Δεν τους άκουσε κανείς. Τους άκουσαν όταν ήταν αργά.
Τώρα μιλάνε οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Και λένε ακριβώς το ίδιο: «Το σύστημα στην Αθήνα δεν ειδοποιεί για πορεία σύγκρουσης», «Ο εξοπλισμός είναι απαρχαιωμένος», «Η αποφυγή τραγωδίας εξαρτάται μόνο από την εμπειρία του ανθρώπου στον πύργο ελέγχου.» Και ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Υποστελεχωμένος. Κουρασμένος. Με μικρόφωνο που καίει στα χέρια.
Διαβάζω στην ανακοίνωση: «Στην Tερματική Περιοχή της Αθήνας, εξαιτίας του παρωχημένου εξοπλισμού, υφίσταται σύστημα προειδοποίησης εμπλοκών μη επιχειρησιακό και ο Ελεγκτής που εργάζεται, δεν λαμβάνει καμία ειδοποίηση από το σύστημα ότι αεροσκάφη βρίσκονται σε πορεία σύγκρουσης, επομένως η αποφυγή συμβάντων εξαρτάται αποκλειστικά από την επιχειρησιακή δεινότητα και ετοιμότητα του Ελεγκτή».
Μάλιστα όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση: «Η διοίκηση αντί να βελτιώσει τον εξοπλισμό, αύξησε το ωράριο και απειλεί όσους μιλούν.» Δηλαδή; Όχι μόνο δεν ακούν τις προειδοποιήσεις. Προσπαθούν να τις φιμώσουν. Ό,τι δεν φτιάχτηκε στις ράγες… τώρα σαπίζει και στον πύργο ελέγχου.
Το ίδιο σύστημα. Η ίδια αμέλεια. Η ίδια σιωπή — μέχρι να γίνει φωνή πάνω από φέρετρα.
