Η τραγωδία στα Τέμπη αναδεικνύει τη λειτουργική κρίση του ελληνικού κράτους και τις συνέπειες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Στη διεθνή βιβλιογραφία, η έννοια του αποτυχημένου κράτους, ή αλλιώς failed state, αναφέρεται κυρίως σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου που έχουν υποστεί σοβαρές εμφύλιες συγκρούσεις, με συνέπεια την κατάρρευση της κρατικής λειτουργίας. Το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ σχετικά με το δυστύχημα στα Τέμπη προσφέρει μια ανάλογη εικόνα για την κατάσταση της ελληνικής πολιτείας, ανεξαρτήτως του αν η κυβέρνηση επιθυμεί να την παραδεχθεί.
Το πόρισμα αποκαλύπτει ότι ο ΟΣΕ λειτουργεί εγκληματικά υποστελεχωμένος, με μόνο 117 σταθμάρχες αντί για τους 409 που απαιτούνται. Σε μια χώρα που διακρίνεται για τον χαμηλότερο αριθμό εργαζομένων στη διαχείριση υποδομών σιδηροδρόμων στην Ευρώπη και την εξαιρετικά περιορισμένη δαπάνη στη συντήρηση και τις υποδομές, τα προβλήματα αυτά αποδεικνύουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η μη ολοκλήρωση του συστήματος τηλεδιοίκησης, παρά τις διαρκείς κυβερνητικές υποσχέσεις, οδηγεί σε μια συνθήκη όπου ο χρόνος κυλά αντίστροφα για την τραγωδία.
Η διερεύνηση του δυστυχήματος από τον ΕΟΔΑΣΑΑΜ ξεκίνησε μετά την καταστροφή κρίσιμων στοιχείων και έπειτα από την αλλοίωση του χώρου του συμβάντος. Αυτή η καθυστερημένη διαδικασία, σε συνδυασμό με την ανεπαρκή αντίκρουση των ευθυνών, αποκαλύπτει την αδυναμία της πολιτικής και δικαστικής διαδικασίας. Οι υπουργοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να προβαίνουν σε καθησυχαστικές δηλώσεις και διακηρύξεις, συχνά απορρίπτοντας τη συζήτηση για πραγματική ανάληψη πολιτικής ευθύνης.
Η κατάσταση αυτή αποτυπώνει μια ευρύτερη εικόνα. Η διαρκής υποτίμηση του δημόσιου τομέα και οι περικοπές που επιβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου έχουν συμβάλει στην αποδυνάμωση του κράτους. Η δημόσια ασφάλεια, ιδιαίτερα στον τομέα των συγκοινωνιών, έχει πλέον καταστεί αβέβαιη. Αυτή η επίγνωση τρομάζει την κοινωνία και επισημαίνει τη βαθειά κρίση νομιμοποίησης που βιώνει η ελληνική πολιτεία.
Η αποτυχία της κυβέρνησης να αναλάβει ευθύνες, καθώς και η εμφανής απροθυμία για ουσιαστική διερεύνηση, προκαλούν μια αναπόφευκτη κοινωνική ρήξη που κανείς επικοινωνιακός χειρισμός δεν μπορεί να θεραπεύσει. Η κρίση αυτή ενισχύεται από άλλες κοινωνικές προκλήσεις, όπως η αύξηση του κόστους ζωής, η στεγαστική κρίση και οι ελλείψεις στον τομέα της δημόσιας υγείας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
