Αναλύουμε την ελληνικότητα της βυζαντινής εκκλησίας και τη σύνδεσή της με την τέχνη. Η ελληνική τέχνη και οι πολιτισμικές αναφορές της αποτυπώνονται με μοναδικό τρόπο στο έργο του Η αισθητική του χώρου της ελληνικής εκκλησίας στο Μεσαίωνα, που δημοσιεύτηκε το 1946. Στο έργο αυτό, ο πιστός που εισέρχεται στον τρουλαίο ναό προχωρά με το βλέμμα στραμμένο προς τον τρούλο, με το πρώτο περιορισμό να συμβαίνει μόλις μπαίνει στο προαύλιο και να επαναλαμβάνεται όταν περνά την είσοδο της εκκλησίας. Η κίνηση του πιστού, καθώς διασχίζει το νάρθηκα και προχωρά προς το κέντρο του ναού, αποκαλύπτει την αισθητική διάσταση της βυζαντινής αρχιτεκτονικής.
Καθώς προχωρά, το βλέμμα του αναζητά το φως και, με την είσοδό του στον κυρίως ναό, βιώνει μια πνευματική ανάταση που τον απομακρύνει από τη γη, μεταφέροντάς τον στη σφαίρα του θεϊκού. Αυτό το ταξίδι, που ξεκινά από την είσοδο και καταλήγει στο κέντρο της εκκλησίας, αντανακλά τη σύνθεση της ανθρώπινης ύπαρξης και του θεϊκού κόσμου.
Ο χώρος του βυζαντινού ναού έχει σχεδιαστεί ώστε να αναγνωρίζεται εύκολα από το ανθρώπινο μάτι, με εικόνες που υπολογίζονται σύμφωνα με το ύψος του ανθρώπου, τονίζοντας τη ανθρωποκεντρική του διάσταση. Τα χαρακτηριστικά αυτά διασφαλίζουν ότι η ελληνικότητα είναι κεντρική στην αισθητική του ναού, με έργα που έχουν διαχρονική σημασία για την τέχνη. Η σύνθεση των στοιχείων, η ισορροπία και η καθαρότητα αποτελούν σημαντικές διαστάσεις που τονίζουν το ελληνικό πνεύμα.
Το ίδιο θέμα της ελληνικότητας αναλύεται από τον Ευγένιο Ματθιόπουλο, καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο οποίος συνδέει την ελληνικότητα με το ελληνοκεντρικό ρεύμα της μεταπολεμικής τέχνης. Σε αυτήν την ανακοίνωση, διατυπώνονται κρίσιμες απόψεις για την πολιτισμική και καλλιτεχνική κληρονομιά, θέτοντας τη βάση για τη διαμόρφωση του ελληνικού καλλιτεχνικού μέλλοντος.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
