Ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να σώσει την αμερικανική οικονομία με τον πιο κλασικό, θεαματικό και επικοινωνιακά βολικό τρόπο: δασμούς παντού.
Από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κίνα, μέχρι τα ακατοίκητα νησιά Heard & McDonald, κοντά στην Ανταρκτική. Όταν δεν έχεις να δείξεις πραγματικό αποτέλεσμα, δείχνεις πυγμή. Κι αν δεν σου φταίει κανείς, ρίχνεις έναν δασμό σε έναν πιγκουίνο να ξεσπάσεις.
Η επίσημη αφήγηση λέει ότι πρόκειται για «αμοιβαίους δασμούς». Πράγματι, ο Τραμπ δημοσίευσε μια λίστα «αμοιβαιότητας»: Στη μία στήλη, το ποσοστό επιβάρυνσης που υφίστανται οι αμερικανικές εξαγωγές από κάθε χώρα. Στην άλλη, ο νέος αμερικανικός δασμός στα εισαγόμενα από αυτές τις χώρες. Και σε πολλές περιπτώσεις; Ο δασμός των ΗΠΑ ήταν ο μισός απ’ ό,τι επιβάλλουν οι άλλοι στους Αμερικανούς. Η Ε.Ε. φορολογεί τα αμερικανικά προϊόντα 39% ο Τραμπ έβαλε 20%. Η Κίνα έχει επιβαρύνσεις άνω του 60% – ο Τραμπ απάντησε με λίγο πάνω από 30%.
Οι σοβαροί παίκτες – η Γερμανική Ένωση Χημικών Βιομηχανιών και η ιταλική Confindustria – είπαν «ψυχραιμία». Όχι αντίποινα γιατί οι δασμοί δεν είναι όπλο – είναι αυτογκόλ με φόρα.
Και τώρα, η απλή αλήθεια: Ο Τραμπ δεν επιτέθηκε στους αντιπάλους του. Επέβαλε φόρο στον ίδιο του τον λαό. Γιατί αυτό είναι οι δασμοί: ένας φόρος στους καταναλωτές για να μην καταλαβαίνουν ότι πληρώνουν τον προστατευτισμό. Κι ενώ οι άλλες χώρες μπορούν απλώς να βρουν άλλες αγορές και άλλους εταίρους, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να βρουν άλλα εδάφη με πρώτες ύλες, φτηνά εργατικά και ισχυρή παραγωγική αλυσίδα… εντός των συνόρων τους.
Εδώ, στην Ελλάδα……είμαστε ήδη πρωταθλητές στους δασμούς και στους φόρους. Εισαγόμενο ή ελληνικό, το πληρώνεις σαν να ‘χει περάσει από 3 τελωνεία και μια ψυχοθεραπεία. Οπότε μη ρωτήσεις πώς θα επηρεάσει εμάς. Εμείς το πληρώνουμε από πριν. Προληπτικά.
Όχι, δεν ξεκίνησε παγκόσμιος πόλεμος. Απλώς, ένας showman έπαιξε μπάλα με την παγκόσμια οικονομία, γιατί μπορεί. Και ενώ οι αγορές θα προσαρμοστούν, οι καταναλωτές δεν έχουν τέτοια πολυτέλεια.
