Αχ, κύριε Βορίδη, επιτέλους! Κάποιος είχε το θάρρος να αναρωτηθεί: «Μα, γιατί δεν συμπεριφέρονται όλοι οι πενθούντες το ίδιο;» Γιατί, όπως πολύ σωστά υπονοήσατε, ο θρήνος πρέπει να έχει κανονισμούς και πρωτόκολλα.
Πράγματι, στο Μάτι δεν είδαμε κανέναν να “παίζει ρόλο”. Οι άνθρωποι θρήνησαν «σωστά». Σιωπηλά, υποτακτικά, χωρίς να ενοχλούν τους πολιτικούς που προσπαθούσαν να συνεχίσουν την ημέρα τους. Καμία αναταραχή, κανένα hashtag.
Αλλά αυτή η κυρία Καρυστιανού… Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν ακολουθεί το σενάριο. Αντί να σωπάσει, να χαθεί από το προσκήνιο εκείνη επιμένει να ζητά δικαιοσύνη και να θέτει ερωτήματα. Πού ακούστηκε αυτό;
Στο τέλος, μπορεί να ζητήσει και λογοδοσία!
Mε τη γνωστή σας κομψότητα, το είπατε ξεκάθαρα: «Παίζει ρόλο». Ποιον ρόλο ακριβώς; Ίσως της μητέρας που έχασε το παιδί της;
Έχετε δίκιο. Δεν πενθούν με ευπρέπεια. Δε δέχονται το «ανθρώπινο λάθος» ως εξήγηση για όλα.
Αυτή η κυρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι «ενοχλητικοί» συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών δεν λένε να συμμορφωθούν.
Τολμούν να θέτουν ερωτήματα για τον ρόλο της δικαιοσύνης, για τις ευθύνες της κυβέρνησης και για το πώς χάθηκαν τόσες ζωές. Μα δεν καταλαβαίνουν ότι τέτοια ερωτήματα οδηγούν στην «πολιτική αποσταθεροποίηση»;
Έχετε απόλυτο δίκιο. Πράγματι, οι πενθούντες στο Μάτι δεν έπαιξαν τέτοιο ρόλο. Όχι επειδή δεν είχαν πόνο, οργή ή ερωτήματα. Αλλά επειδή η πολιτική επικοινωνία της εποχής τούς είχε υποδείξει να σωπάσουν.
Ας συμφωνήσουμε, λοιπόν: Πένθος ναι, αλλά με τάξη. Οργή ναι, αλλά χωρίς πολιτικές ενοχλήσεις. Ερωτήματα ναι, αλλά χωρίς να θίγονται κυβερνήσεις.
Για όνομα του Θεού, «Θρηνείστε υπεύθυνα».
