Δεν ήθελα να γράψω για το θέμα. Είναι από αυτά που δεν έχω αναπτύξει ακόμη άμυνες. Δε μπορώ να βρω τις λέξεις και να τις τακτοποιήσω με λογική στη σειρά. Αφορμή υπήρξε μια μακρόσυρτη ανταλλαγή μηνυμάτων κάτω από μια ανάρτηση στο φέισμπουκ και κάπου στο τέλος οι χρήστες «ανακαλύπτουν» ότι η μια γράφουσα ανήκει στην «ομάδα» που υπερασπίζεται τον κατηγορούμενο Ηλία Μίχο.
Σύμφωνα με την ίδια, έχει διαβάσει τη δικογραφία και είναι παρούσα από την πρώτη μέρα στη δικαστική αίθουσα. Η ίδια προσθέτει ότι η πρόταση της εισαγγελέως στέκει νομικά, έχει δηλαδή νομικό έρεισμα και αυτό είναι αρκετό από μόνο του. Προφανώς αν αυτή η πρόταση ικανοποιεί “τον κάθε άσχετο”, λίγη σημασία έχει, σύμφωνα με την ίδια. Αυτό που καταλαβαίνει κανείς, από αυτά που γράφει η «υπεράσπιση», είναι ότι πρώτον δε θα πρέπει να γίνεται τόσος ντόρος γιατί είτε πρόκειται για ασέλγεια είτε για βιασμός, η τιμωρία είναι ίδια, και δεύτερον αφού δε γνωρίζουμε οι υπόλοιποι τις λεπτομέρειες, δεν πρέπει να κρίνουμε την απόφαση της εισαγγελέως.
Με άλλο ύφος βέβαια τα έγραψε, χωρίς να έχει απαραίτητα σημασία αυτό.
Πράγματι, δυστυχώς, η δίκη διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών. Ουδείς, αυτή τη στιγμή, μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητες.
Ξερά, στεγνά, και με τους νομικούς όρους ο Μίχος, σύμφωνα και με την πρόταση της Εισαγγελέως δεν κατηγορείται για βιασμό αλλά για κατάχρηση ανηλίκου σε ασέλγεια (η οποία δεν προϋποθέτει χρήση βίας, σε αντίθεση με το βιασμό). Η τιμωρία είναι η κάθειρξη τουλάχιστον δέκα (10) ετών και για τις δύο περιπτώσεις.
Δε θα σταθώ στην απόφαση της εισαγγελέως. Θα σταθώ σε τρεις εκφράσεις της εν λόγω «υπεράσπισης». Εκφράσεις κρύες, και αιχμηρές σαν μεταλλικές λάμες.
Αρχικά μη ζητάς από τον κόσμο να το «βουλώσει». Μη του ζητάς να σταματήσει να νιώθει. Σαφώς δεν έχει το δικαίωμα να ορίσει την ετυμηγορία αλλά έχει το δικαίωμα να βγει στο δρόμο να ουρλιάξει, όταν θεωρεί ότι θίγεται το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Σε αυτό άλλωστε δε βασίζεται και ο θεσμός των ενόρκων; Ας θυμίσουμε ότι και στη δίκη της Χ.Α. η εισαγγελική πρόταση ήταν αθωωτική. Σε πολλές περιπτώσεις η δικαιοσύνη δεν χαρίζεται, κατακτιέται.
«Δεν είναι το κλασσικό 12 χρόνο που έχουμε στο μυαλό μας και το λέω με θλίψη και θυμό, ούσα κι εγώ μητέρα κοριτσιού», έγραψε.
Δεν υπάρχουν κατηγορίες στα παιδιά. Δεν υπάρχει το «κλασσικό» και το «μη κλασσικό παιδί». Ένα 10 – 12 χρονών παιδί, είναι ΠΑΝΤΑ ένα 10 – 12 χρονών παιδί. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Είναι ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι. Ένα παιδί που του αρέσουν τα παγωτά. Που τα γόνατά του είναι γρατζουνισμένα. Ένα παιδί που ενθουσιάζεται στον λούνα παρκ. Που έχει φίλες ή δεν έχει αλλά θα ήθελε να έχει. Δεν υπάρχει πονηρό παιδί. Επίσης, το γεγονός ότι είμαστε κάποιες μάνες δε μας δίνει μπόνους ευαισθητοποίησης και αγιοσύνης. Το θεωρώ άσχετο με τη συζήτηση.
«Δυστυχώς η κατάχρηση δεν «πουλάει» όσο ο βιασμός. Και ζούμε στη χώρα του «πουλάει», έγραψε.
Στις δικαστικές αίθουσες μπορεί να καταγράφεται σαν κατάχρηση, ίσως γιατί δε βρέθηκαν οι απαραίτητες αποδείξεις. Ωστόσο, την συνείδηση και στην ηθική δε μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από βιασμός. Δε μπορεί να είναι κάτι άλλο. Είναι βιασμός του μυαλού, των ονείρων, της παιδικής ηλικίας. Και σαφώς και του σώματος. Επίσης πόσο φτηνό το ρήμα “πουλάει”. Η περίπτωση της χρήσης των λανθασμένων λέξεων που κανονικοποιεί το “τέρας”…
«Όχι μόνο δεν τον φοβάται για να υπάρχει βιασμός, αλλά εν ολίγοις κάνουν ζήλιες ο ένας στον άλλον», έγραψε.
Μιλάμε για παιδί! Ένα παιδί στα 12 έχει ακόμη ατελή την ψυχοσωματική ανάπτυξή του. Δεν πρόκειται για ερωτική σχέση για να μιλάμε για ζήλια. Είναι βιασμός. Παιδοβιασμός, για την ακρίβεια.
