Σοκαριστήκαμε, θυμώσαμε, στεναχωρηθήκαμε… Γρήγορα το ξεπεράσαμε.
Αναφέρομαι στη viral φωτογραφία που δείχνει ένα παιδί σε αμαξίδιο, με τη μητέρα του να βρίσκονται στο γκαράζ πλοίου, δίπλα στα αυτοκίνητα, μέσα στον καυτό ήλιο του Ιουνίου για 45 ολόκληρα λεπτά, σε μια προσπάθεια να μεταβούν από την Καβάλα στη Θάσο.
Δύο πράγματα θέλω να σου μείνουν από αυτό που βλέπεις.
Καταρχάς ας τους αποκαλέσουμε με το όνομά τους: Είναι άνθρωποι με αναπηρίες και όχι ΑΜΕΑ. Ο όρος «ειδικές ανάγκες» είναι ένας όρος που δημιουργήσαμε εμείς για τα άτομα με αναπηρία και είναι λάθος. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν «ειδικές ανάγκες», έχουν τις ίδιες ανάγκες με όλους μας. Το άτομο δεν ταυτίζεται με την αναπηρία του, απλά τη φέρει. Στην πραγματικότητα, η κοινωνία καθιστά ανάπηρα τα άτομα με φυσικά ελαττώματα, καθώς τα καθιστά απομονωμένα και αποκλεισμένα από μία καθολική συμμετοχή στην κοινωνία.
Και δεύτερον αν έπρεπε να σου ορίσω την έννοια της συμπεριληπτικής κοινωνίας, θα σου περιέγραφα μια στιχομυθία. Δες κάτω την εικόνα:
«Μπορείτε σας παρακαλώ να καθαρίσετε τη ράμπα;», ρωτά το ανάπηρο παιδί στον ενήλικα. «Όταν τελειώσω τις σκάλες τότε θα σου καθαρίσω τη ράμπα», απαντά ο ενήλικας. «Μα αν καθαρίσετε τη ράμπα, θα μπορέσουμε να μπούμε όλοι μέσα», απαντά το ανάπηρο παιδί.
Το νόημα της συμπεριληπτικής κοινωνίας είναι αυτό ακριβώς.
