Είναι ο τόπος που ενέπνευσε τον Λουί ντε Μπερνιέρ να γράψει το βιβλίο του «Πουλιά χωρίς φτερά»… Το χωριό όπου κατέρρευσε η ουτοπία της συνύπαρξης.
Στο Λεβίσσι, ή Λιβίσσι, στη νοτιοανατολική Τουρκία, οι άνθρωποί της λάτρεψαν το φως, τον Λύκιο Απόλλωνα, και οι τάφοι τους ήταν φτιαγμένοι να λούζονται στο φως.
Ερειπιώνας η αρχαία Λυκία, ατέλειωτος ερειπιώνας με σπαράγματα που αγγίζεις προσπαθώντας να βρεις μια άκρη. Στη θέση της Μάκρης, οι κάτοικοι της γειτονιάς είναι πρόσφυγες έναν αιώνα τώρα, σε Ρόδο, Νέα Μάκρη και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Και το Λεβίσσι; Αυτό σώθηκε. Ναι, σώθηκε το Λεβίσσι, ακατοίκητο μνημείο μισαλλοδοξίας του ανθρώπινου είδους, σωροί από πέτρες και όρθια ντουβάρια, σφηνωμένα όλα στο βράχο να επιμένουν.
Καγιάκιοϊ, που σημαίνει χωριό του βράχου, το λένε σήμερα. Στη ρίζα του υπάρχουν μαγαζάκια με τουριστικά σουβενίρ και, στην είσοδο του στενού ανηφορικού σοκακιού, εισπράττονται τρία ευρώ σε ονόματι της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον κάθε επισκέπτη.
Στην είσοδο της εκκλησίας, που είναι κλειστή λόγω επικινδυνότητας, ένας χαμογελαστός φύλακας, κατανοώντας τον πόθο σου, σε αφήνει να δεις τη μονόριχτη βασιλική του 19ου αιώνα με την επιρροή των αρχιτεκτονικών στοιχείων των Ιωαννιτών ιπποτών.
Το χωριό ανήκε στο βιλαέτι του Αϊδινίου και εκκλησιαστικά υπαγόταν στη Μητρόπολη Πισιδίας. Στο ιστορικό του παρελθόν, το Λεβίσσι χτυπήθηκε από καταστροφικό σεισμό, ο οποίος κατέστρεψε όλα τα σπίτια του χωριού.
Απόμειναν οι πέτρες. Με τον καιρό το χωριό στοίχειωσε. Μέχρι που το ανακάλυψαν οι τουρίστες, αλλά και οι απόγονοι των προσφύγων που επιστρέφουν για να βρουν τις ρίζες τους.
Η σημερινή δημοτική αρχή του Φετιγιέ προσπαθεί να μετατρέψει το Λεβίσσι σε κέντρο γαστρονομίας. Εσύ, όμως, δεν έχεις όνειρα και σιγά-σιγά απομακρύνεσαι, αναλογιζόμενος την ομορφιά που παραμένει σμιλεμένη στο βράχο.
