Του Χρήστου Μανταρτζίδη*
Από την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974 μέχρι σήμερα, μια περίοδο 45 χρόνων, η Ελληνική πολιτική σκηνή βασίστηκε σε μια αλληλουχία κυβερνήσεων μεταξύ της ¨δεξιάς¨ ΝΔ που κυβέρνησε 15 χρόνια, του ¨σοσιαλιστικού¨ ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησε 22 χρόνια και της ¨πρώτης φορά αριστερά¨ ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε για 5,5 χρόνια. Επίσης είχαμε δύο πολυκομματικές κυβερνήσεις που κυβέρνησαν για 3 χρόνια.
Το βασικό επιχείρημα της εκάστοτε κυβέρνησης ήταν το κυβερνητικό παρελθόν της αντιπολίτευσης. Σε κάθε πολιτική εναλλαγή, η εκάστοτε κυβέρνηση κατηγορούσε την αντιπολίτευση (που ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση) ότι παρέλαβε ¨καμένη γη¨ και «άδεια ταμεία¨. Η βασική κυβερνητική πρόταση του ΠΑΣΟΚ ήταν «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» ενώ η της ΝΔ ήταν «μην επιστρέψει το ΠΑΣΟΚ». Η βασική πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι «θα σκίσουν τα μνημόνια» και…ότι βρέξει ας κατεβάσει. Τόσο σοβαρά.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση εγκαινίασε την στροφή στον λαϊκισμό. Με ρητορική που περιλάμβανε συνεχείς αναφορές στο λαό ως υπέρτατη πηγή εξουσίας (ΠΑΣΟΚ-λαός στην εξουσία) και άλλα σχετικά ¨τσιτάτα¨ και μετωπική (υποτίθεται) σύγκρουση με την οικονομική ελίτ και το σύστημα, κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές και να πάρει τον έλεγχο της Ελλάδας. Εξαπάτησε τους ψηφοφόρους του μεταβάλλοντας απόψεις και θέσεις σε θεμελιώδη πολιτικά και εθνικά θέματα. Χρησιμοποίησε εναλλακτικά και σε μεγάλη κλίμακα τον ψηφοθηρικό λαϊκισμό, δίνοντας πολλές παροχές στους δημοσίους υπαλλήλους.
Την σκυτάλη πήρε η ΝΔ και το διάστημα 2004-2009. Με όπλο τον ψηφοθηρικό λαϊκισμό, μέσω των προγραμμάτων stage, πολλές χιλιάδες «γαλάζια παιδιά» πήραν το εισιτήριο για το Δημόσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το τελευταίο παράδειγμα ακραίου λαϊκισμού. Οι Έλληνες ψήφισαν τους ριζοσπαστικούς αριστερούς λαϊκιστές του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και το 2015. Όμως με το περίφημο δημοψήφισμα της «κολοτούμπας» το 2015, αν και ο λαός ψήφισε ¨όχι¨, ο ΠΘ Αλέξης Τσίπρας το μετέτρεψε σε ¨ναι¨ σε μια στιγμή, αφήνοντας άφωνους όλους όσους πίστευαν ότι θα «άλλαζε την Ευρώπη».
Αυτή η στροφή στον λαϊκισμό που υπόσχεται τα πάντα και τελικά λειτουργεί αποκλειστικά για ίδιο συμφέρον του κόμματος και των πολιτικών, είναι μια πολιτική αφενός εύκολη στην εφαρμογή της και αφετέρου επικίνδυνη. Εύκολη και με θετικά αποτελέσματα για τους πολιτικούς, το κόμμα και τους κομματικούς στρατούς και επικίνδυνη για την κοινωνία και την πατρίδα. Ο Λαϊκισμός όταν αποτυγχάνει καταδικάζει το κόμμα και τους πολιτικούς σε εκλογική αποτυχία. Όταν όμως πετυχαίνει καταδικάζει την πατρίδα σε πτώχευση, όπως έγινε με την πατρίδα μας με τα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και εσχάτως ο ΣΥΡΙΖΑ, (που είναι μια μετάλλαξη του παλαιοκομματικού και διεφθαρμένου ΠΑΣΟΚ), συνεχίζουν την λαϊκίστικη προσέγγιση τους. Σήμερα εξακολουθεί ακόμη να δεσπόζει στην πολιτική σκηνή ένα σύστημα που περιστρέφεται γύρω από δύο νοσηρούς πολιτικούς πυλώνες: την παρασιτική δεξιά και την παρασιτική σοσιαλιστική αριστερά.
Από την μια η παρασιτική δεξιά με τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό επιθυμεί λιγότερο κράτος και περισσότερες ευκαιρίες για τους διαπλεκόμενους φίλους και ολιγάρχες της διεφθαρμένης επιχειρηματικότητας και των παραδοσιακών Αθηναϊκών ¨τζακιών¨. Από την άλλη, η αριστερά του διεφθαρμένου, παρασιτικού κρατισμού, του αριστερού συνδικαλισμού και παλαιοκομματισμού επιθυμεί και προσπαθεί να στήσει την κυριαρχία της πάνω στα συντρίμμια αυτής της πατρίδας μας.
Η παρασιτική Ελλάδα αποτελείται από μικρές και μεγάλες ολιγαρχίες συμφερόντων, επαγγελματικές συντεχνίες και συνδικαλιστικές οργανώσεις που χαίρουν την προστασίας όλου του πολιτικού εύρους, από την αριστερά μέχρι την δεξιά.
Στην πραγματικότητα το μόνο που επιδιώκουν τα κόμματα εξουσίας είναι να αναπαράγουν και συνεχίζουν την κυριαρχία στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Οι κομματικοί στρατοί (τα κομματόσκυλα όπως τους ονομάζει ο κόσμος) ανεξαρτήτως κόμματος βλέπουν το κόμμα τους -κάθε φορά που βρίσκεται στην εξουσία- να διαλύει την Ελλάδα, να κάνει ότι δεν πρόλαβε η προηγούμενη κυβέρνηση και κατηγορούν για όλα τους προηγούμενους. Τους πάντες εκτός από το κόμμα τους και την κυβέρνηση και τον εκάστοτε ΠΘ.
Αυτό το σύστημα με τους δύο πυλώνες, ψυχορραγεί, βουλιάζει και σαν καθοδικό σπιράλ τραβάει στον πάτο, όλους μας, σε εθνικό, οικονομικό, θεσμικό αλλά και αξιακό επίπεδο. Το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολιτεύσης έχει ήδη να τραβήξει στον πολιτικό βούρκο όλα τα μεγάλα κόμματα που το υπηρέτησαν και απαξίωσαν τους πολιτικούς που το εφάρμοσαν.
Ο ελληνικός λαός όμως δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Άλλωστε αυτός είναι που συντήρησε και συντηρεί αυτό το σύστημα καθώς αυτός εκλέγει τους πολιτικούς και τα κόμματα. Γι αυτό και πληρώνει για τις επί δεκαετίες κακοδιαχείριση των κυβερνητικών ελίτ. Όπως είπε πολύ σωστά και ο Θόδωρος Πάγκαλος «Αυτοί μας ψήφιζαν και εμείς τους διορίζαμε».
Ο λαϊκισμός αποτελεί την μάστιγα της πολιτικής. Αυτή η εκνευριστική τάση των πολιτικών να τον χρησιμοποιούν στις δημόσιες ομιλίες τους και στις δημόσιες αντεγκλήσεις τους είναι που κάνει τόσο χαμηλού επιπέδου την πολιτική στην Ελλάδα. Στην πατρίδα μας ο λαϊκισμός περισσεύει…
*Ο Χρήστος Μανταρτζίδης είναι οικονομολόγος
