του Γιάννη Συμεωνίδη
Μακάρι όλοι εκείνοι που συγκλονίστηκαν, και δικαίως, με τον τρόπο που δολοφονήθηκε ο Τζορτζ Φλόιντ να έδειχναν τα ίδια ανθρώπινα αντανακλαστικά κι όταν ένας αδύναμος στην Ελλάδα πέφτει θύμα τής κρατικής βίας ή της κρατικής ανοχής στη βία.
Υπενθυμίζω πως για αρκετούς που θρηνούν σήμερα πάνω από τον τάφο τού αφροαμερικανού ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν παρά ένα ομοφυλόφιλο πρεζάκι που πήρε ό,τι του άξιζε. Για να μην αναφερθώ, εξάλλου, στις χιλιάδες άλλες περιπτώσεις ευάλωτων ομάδων οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζονται με λεκτικό ρατσισμό και στη χειρότερη με συμπεριφορές που ομοιάζουν αρκετών λευκών αστυνομικών στις ΗΠΑ…
Η βία, εξάλλου, για να τερματιστεί θα πρέπει κάποιος να αποφασίσει πως δεν θα την αντεκδικηθεί, ανεξαρτήτως αν αυτός ο κάποιος με το νόμο τής εκδίκησης θα είχε το “δικαίωμα” να το κάνει. Κανένας αφροαμερικανός δεν θα επιστρέψει, για παράδειγμα, στη ζωή ή δεν θα είναι πιο ασφαλής όσα αστυνομικά τμήματα κι αν καούν στο όνομά του. Η βία γεννά βία μέχρι κάποιος γενναίος να δώσει τέρμα στην αναπαραγωγή τού μίσους…
Δεν ισχυρίζομαι πως η δικαιοσύνη οφείλει να απονέμεται με εκπτώσεις ή πως η εμπιστοσύνη μου είναι απόλυτη στον τρόπο που λειτουργεί. Θα ήμουν τουλάχιστον αφελής αν το πίστευα. Ούτε, όμως, η αυτοδικία ούτε η εκδίκηση ούτε το οφθαλμός αντί οφθαλμού έκανε τον κόσμο μας καλύτερο.
Μάλλον χειρότερο, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις που παραμερίζουμε τη λογική και τη σύνεση για πιο αυθόρμητα συναισθήματα. Οι άνθρωποι οφείλουν να εξεγείρονται απέναντι στην αδικία, η τυφλή βία όμως δεν οδηγεί πουθενά γιατί ακριβώς δεν βλέπει πού πηγαίνει…
Δείτε ακόμη:
Percival Everett / Αν είσαι ένας νέος Αφροαμερικανός, η ζωή σου κινδυνεύει
