Γιατί πρέπει να είμαι ντε και καλά είτε με τον Ζακ είτε με τους νοικοκυραίους όταν τίποτα δεν έχει αποδειχθεί; Γιατί να οφείλω να υπερασπίζομαι ή να καταδικάζω έναν άνθρωπο τον οποίο δεν ήξερα πριν σκοτωθεί;
Γιατί να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ζω μέσα στο φόβο και στην ανασφάλεια επειδή ο μέσος μικροαστός τρέμει ακόμα και στην ιδέα κάποιος να του κλέψει το πορτοφόλι; Και γιατί είναι αναγκαίο να θεωρώ επαναστάτη οποιονδήποτε εκδηλώνει αντικοινωνική συμπεριφορά δίχως να ελέγχω αν είναι πράγματι Γιάννης Αγιάννης ή κάποιος άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια για να ξεφύγει από τον εθισμό του;
Η βία η οποία δεν οδηγεί στην επανάσταση είναι λούμπεν, είτε έχει δεξιό είτε αριστερό χρωματισμό. Αυτοί, επομένως, που θέλουν να σαπίσουν στο ξύλο όσους σάπισαν στο ξύλο τον Ζ. Κωστόπουλο ή τον Π. Κωνσταντινέα κινητροδοτούνται από το ίδιο ατελέσφορο μίσος για τον άνθρωπο. Γιατί όλοι τους είναι άνθρωποι με τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ελαττώματά τους και κανένας δεν είναι κτήνος ή τέρας, πολλώ δε μάλλον θεός για να ορίζει ποιος θα γυρίσει το βράδυ σπίτι του ή οι συγγενείς του θα πρέπει να πάνε στο νεκροτομείο. Το ανθρώπινο είδος είναι πολύ πιο πολύπλοκο από ένας πιασάρικος τίτλος ή ατάκα στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία αλέθουν προκαταλήψεις και ξερνούν μισαλλοδοξία…
Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε, ιδίως στην Ελλάδα, τα social media μοιάζει με τη “σύνεση” με την οποία ένα παιδί θα αντιμετωπίσει ένα οικογενειακό παγωτό. Δίχως καθοδήγηση θα το φάει όλο με τη μία και στη συνέχεια θα τρέχει και δεν θα φτάνει…
Το ότι μπορούμε να δημοσιοποιούμε την άποψή μας κι αυτή να διαδρά έχει δημιουργήσει ή οξύνει υπερτροφικά εγώ τα οποία συμπεριφέρονται σαν να κατέχουν την αυθεντία, την οποία όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να σέβονται και να μην την κριτικάρουν. Η πληροφόρηση, ωστόσο, δίχως διασταύρωση και η έκφραση γνώμης εν βρασμώ ψυχής συνιστούν μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή. Και γι’ αυτό δεν μας φταίνε μόνο όσοι μας σερβίρουν “fake news”, αλλά κι όσοι τα καταναλώνουμε αμάσητα…
