Της Δήμητρας Αθανασοπούλου
Η Anna Freud- κόρη του Σίγκμουντ και μια από της «μητέρες» της παιδικής ψυχανάλυσης – ίδρυσε πριν από 77 χρόνια τους πρώτους παιδικούς σταθμούς στην Ευρώπη. Για να δώσει μια απάντηση στην ψυχική αναστάτωση των παιδιών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και καταφύγιο στους μικρούς άστεγους εξαιτίας των βομβαρδισμών.
Ήταν το 1941. Έκτοτε- και με αποκορύφωμα στις νεωτερικές κοινωνίες, όπου και οι δυο γονείς εργάζονται- έχει χυθεί πολύ μελάνι (από τους ειδικούς) για το πόσο προτιμότερο είναι για το παιδί να πάει σε παιδικό σταθμό από το να μεγαλώσει με γιαγιά ή νταντά δεδομένου πως η αγάπη και η φροντίδα δεν προσφέρουν επαρκή ερεθίσματα για την ανάπτυξη του σε νοητικό επίπεδο.
Τα προνήπια – μέσα από τα παιχνίδια και άλλες δραστηριότητες καθώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους – ωριμάζουν κοινωνικά ενώ παράλληλα αναβαθμίζεται ο τρόπος σκέψης τους.
Για αυτό προφανώς το λόγο σε χώρες, όπως η Γαλλία, η Σουηδία, η Ισπανία, η Φινλανδία Φινλανδί οι υπηρεσίες παροχής προσχολικής εκπαίδευσης και φροντίδας έχουν ενταχθεί σε έναν κοινό εκπαιδευτικό φορέα, ο οποίος υπάγεται στο υπουργείο Παιδείας.
Η κατάσταση στην Ελλάδα
Κι όμως στην Ελλάδα του 2018 κανείς δεν μοιάζει να επενδύει στην παιδική ηλικία. Αντιθέτως καταγράφεται η κυβερνητική παραδοχή ότι περίπου 35.000 παιδιά μένουν εκτός προγράμματος παιδικών σταθμών γιατί δεν είναι έτοιμες οι κατάλληλες υποδομές.
Τα παιδιά των γονιών που εργάζονται αλλά δεν μπορούν να διαθέσουν χρήματα για ιδιωτική προσχολική εκπαίδευση είναι καταδικασμένα να μείνουν με γιαγιάδες. Αν είναι διαθέσιμες.
Τα παιδιά εκείνων που δεν εργάζονται, είναι καταδικασμένα να μείνουν με γονείς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης λόγω στρες του επισφαλούς παρόντος και μέλλοντος.
Πάνε χρόνια που, ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο έγραφε πως ο κόσμος αντιμετωπίζει τα φτωχά παιδιά σαν σκουπίδια.
Στη χώρα μας όλα δείχνουν πως ισχύει ακόμα. Και αυτή είναι μια από τις εκφράσεις της βιοεξουσίας στις νεωτερικές κοινωνίες.
Ο έλεγχος των σωμάτων και της διάπλασης τους αλλά και ο έλεγχος της μετέπειτα σκέψης τους- όπως αναφέρεται στη βιοπολιτική του Φουκώ – ξεκινά από τη νηπιακή ηλικία. Κάποιοι καθορίζουν ποια παιδιά θα εξελίξουν τις νοητικές τους λειτουργίες. Και μάλιστα αυτοαποκαλούνται αριστεροί.
