Του Χρήστου Μανταρτζίδη
«Μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή». Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι δηλώσεις του κ. Τσίπρα, σημερινού πρωθυπουργού, αρχηγού τότε της αντιπολίτευσης, όταν το έλεγε. «Μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή». Ευτυχώς για εμάς που διαψεύστηκε. Ευτυχώς για εμάς που δεν γίναμε Αργεντινή, καθώς η Αργεντινή ζητάει εκ νέου από το ΔΝΤ, πιστωτική γραμμή 30 δις $. Επειδή όμως δεν πληροί τις προϋποθέσεις, πρόκειται να υπογράψει μνημόνιο και να τηρήσει τους όρους που το συνοδεύουν.
Ο λόγος είναι απλός. Εκτροχιασμός των δημοσιών δαπανών. Το πρόβλημα που έχει σήμερα η Αργεντινή αφορά την μεγάλη της εξάρτησή από τον εξωτερικό δανεισμό (τις αγορές) εξαιτίας των τεραστίων δημοσίων δαπανών. Η Αργεντινή δαπανά περισσότερα από όσα παράγει. Από το 2005 που η χώρα αποπλήρωσε το ΔΝΤ (με την βοήθεια και της Βενεζουέλας του Τσάβεζ), και άρχισε και πάλι να χρηματοδοτείται από τις αγορές, οι κυβερνήσεις ακολούθησαν παρεμβατικές στην οικονομία πολιτικές. Δημιούργησαν νέες κρατικές εταιρείες (ενέργειας, αεροπορική εταιρεία κλπ) και ακολούθησαν πιο «κοινωνική» πολιτική, που έφεραν την οικονομία μέσα σε μια 10ετία, και πάλι σε αδιέξοδο και τον λαό της Αργεντινής σε απόγνωση.
Η Ελλάδα τώρα, η οποία αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα (τεράστιες δημόσιες δαπάνες) και σύντομα, πρόκειται να βγει στις αγορές, τι κάνει;
Η έξοδος στην ζούγκλα των αγορών θα φέρει την Ελλάδα μας αντιμέτωπη με ένα βουνό από προβλήματα. Προβλήματα τα οποία εάν δεν εξορθολογήσουμε την οικονομία αλλά και την κοινωνία μας θα αποδειχτούν ανυπέρβλητα.
Η κυβέρνηση, αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση με ένα και μόνο τρόπο. Αυτόν τον οποίο γνωρίζει πολύ καλά, τον λαϊκισμό. Τον χρησιμοποίησε για να «ρίξει» την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου και να καταλάβει στην εξουσία. Υποσχέθηκε ότι όλα τα προβλήματα του λαού θα λυθούν με μια μαγική συνταγή (την οποία οι άλλοι αγνοούσαν). Έταξε πράγματα πέραν της λογικής και εις βάρος της χώρας και των πολιτών της. Δυστυχώς, για τους Έλληνες, αποκοίμισε τα μυαλά και βρήκε ευήκοα ώτα. Σύντομα όμως, απογοήτευσε.
Η απογοήτευση είναι πιο μεγάλη στις τάξεις όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ με την χιμαιρική ελπίδα ότι θα τελείωναν τα προβλήματα που «έφερε» στην χώρα η διακυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, τα μνημόνια, το ΔΝΤ, η Τρόικα, οι τοκογλύφοι δανειστές. Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του είπαν πως θα τα αλλάξουν όλα, κι όμως, απεναντίας δεν έκαναν τίποτα. Αποδείχτηκαν ένα μεγάλο τίποτα με μπόλικο καθόλου. Ασήμαντα ανθρωπάκια που επικαλούνται το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς», αυτοαποκαλούνται «δημοκράτες» και με όπλο τους τον λαϊκισμό πείθουν τον «σοφό λαό» να τους δίνει την εξουσία από το 1981.
Το κρίσιμο ζήτημα όμως είναι να αποφεύγουμε τα κακά παραδείγματα και όχι να τα μιμούμαστε ή να τα επιβραβεύουμε και να τα προτείνουμε. Και για αυτό, η εμπειρία της Αργεντινής μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμη.
Εν όψει της λήξης των προγραμμάτων στήριξης και την εξόδου της πατρίδας και πάλι στις αγορές τον Αύγουστο, πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί και προσεκτικοί. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τις κορώνες της κυβέρνησης. Δεχόμαστε ότι το πρόβλημα της πατρίδας μας είναι οι τεράστιες δημόσιες δαπάνες. Ναι, η παρούσα κυβέρνηση τις κληρονόμησε από τις προηγμένες. Η παρούσα κυβέρνηση των μπαχαλάκηδων των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ όμως, όχι μόνο δεν κάνει τίποτα να τις μειώσει, αλλά είτε από ιδεολογία (είναι κρατιστές), είτε από ανηθικότητα (βολεύουμε τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας, τους ψηφοφόρους μας), είτε από ανικανότητα τις αυξάνει.
Επιπλέον, επειδή όπως μας είπε και ο πρωθυπουργός την πρωτομαγιά (ναι, πριν από λίγες ημέρες) «με το τέλος των μνημονίων περνάμε σε μια εποχή κανονικότητας που μας δίνει την δυνατότητα να επανασχεδιάσουμε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, βάζοντας στο επίκεντρο τον εργαζόμενο» ανησυχώ πολύ, ότι δυστυχώς δεν έμαθαν από το παράδειγμα της Αργεντινής και σκοπεύουν να το επαναλάβουν αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Και φοβάμαι, μην από το «δόξα σοι ο Θεός, τελειώσαμε με το ΔΝΤ» φτάσουμε σύντομα (και πολύ σύντομα μάλιστα) στο «Βοήθα Παναγιά» ή για την ακρίβεια «Βοήθα (και πάλι) ΔΝΤ».
*O Χρήστος Μανταρτζίδης είναι οικονομολόγος
