Γράφει ο Κώστας Χρυσόγονος*
Η συμφωνία των Πρεσπών είχε διαφημισθεί από τις κυβερνήσεις Ελλάδας και ΠΓΔΜ ως το αποφασιστικό βήμα για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών.
Η πορεία έκτοτε δείχνει όμως ότι το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο από όσο νομίζουν οι δύο πρωθυπουργοί.
Η ρίζα του κακού βρίσκεται στις ισχυρές τάσεις αλυτρωτισμού οι οποίες υπάρχουν σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης της γειτονικής μας χώρας, αφού πολλοί εκεί δεν έχουν συμβιβασθεί με την ιδέα ότι τα σημερινά σύνορα είναι αμετάκλητα και ζουν με την κρυφή ελπίδα ότι κάποτε η Φλώρινα, η Καστοριά, η Έδεσσα, ή ακόμη και η Θεσσαλονίκη μπορούν να γίνουν δικές τους. Το πρόβλημα περιπλέκεται περισσότερο εξαιτίας της συναφούς τάσης των γειτόνων να σφετερισθούν την ιστορική κληρονομιά της ελληνικής Μακεδονίας, προκειμένου να κατασκευάσουν μια δική τους εθνική ταυτότητα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καν «μακεδονική» γλώσσα, αφού πρόκειται για μια διάλεκτο της βουλγαρικής. Εφόσον βέβαια οι γείτονες δεν θέλουν να παραδεχθούν τη βουλγαρική καταγωγή τους και προτιμούν να οικοδομήσουν μια ιδιαίτερη εθνική και γλωσσική μυθολογία, τούτο είναι δική τους υπόθεση και όχι δική μας, αρκεί να μη θίγουν άμεσα ή έμμεσα την εδαφική μας ακεραιότητα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ο αλυτρωτισμός.
Το πόσο ισχυρός είναι ο αλυτρωτισμός αυτός διαφαίνεται και από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 30ής Σεπτεμβρίου 2018, όπου συμμετείχαν μόλις 670.000 ψηφοφόροι και από αυτούς υπερψήφισαν τη συμφωνία των Πρεσπών οι 609.000. Συγκριτικά αξίζει να αναφερθεί ότι στις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου 2016 στα Σκόπια είχαν μετάσχει 1.190.000 και από αυτούς 648.000 ψήφισαν υπέρ της «Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης» του κ. Ζάεφ ή αλβανικών κομμάτων. Έτσι ενώ όλοι οι «Σοσιαλδημοκράτες» και Αλβανοί πολιτικοί είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ του ναι, περίπου 40.000 από τους δικούς τους ψηφοφόρους (κυρίως των «Σοσιαλδημοκρατών», αφού οι Αλβανοί ομόθυμα επιδιώκουν τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, όπου είναι ήδη μέλος η Αλβανία) δεν τους ακολούθησαν.
Τούτο αποδεικνύει ότι ακόμη και ένας απλός γεωγραφικός προσδιορισμός στο όνομα του κράτους αυτού («Βόρεια») είναι δύσπεπτος όχι μόνο για τους ψηφοφόρους του αντιπολιτευόμενου εθνικιστικού VMRO, αλλά και για κάποιους εκ των οπαδών του κ. Ζάεφ. Από την άλλη πλευρά, οι έξωθεν πιέσεις δεν πρόκειται να σταματήσουν και έτσι δεν αποκλείεται να βρεθούν τελικά 11 βουλευτές του VMRO «πρόθυμοι» να υπερψηφίσουν την απαιτούμενη από τη συμφωνία των Πρεσπών συνταγματική αναθεώρηση, ώστε να συγκεντρωθεί ο αναγκαίος αριθμός των 80 συνολικά βουλευτών. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα έχουμε ένα προβληματικό κείμενο (που αναγνωρίζει μια ανύπαρκτη γλώσσα και μας υποχρεώνει να μπούμε σε διαπραγμάτευση για το αν και πως θα χρησιμοποιούμε και εμείς τον όρο «Μακεδονία» και τα παράγωγά του) εγκεκριμένο με έναν προβληματικό τρόπο (πιέσεις, υποσχέσεις, κλπ). Τίποτε από όλα αυτά δεν αποτελεί μια ισχυρή βάση για την οικοδόμηση σχέσεων καλής γειτονίας.
*Ο Κώστας Χρυσόγονος είναι ανεξάρτητος ευρωβουλευτής
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 05 Οκτωβρίου 2018
