του Jonathan Safran Foer (*)
Βρισκόμαστε σε ένα είδος περιβαλλοντικού πολέμου. Και ελπίζω ότι νικητές θα βγούμε εμείς, που αγαπάμε τον πλανήτη. Στο άλλο στρατόπεδο βρίσκονται άνθρωποι σαν τον πρόεδρο της Βραζιλίας Ζαϊρ Μπολσονάρο που θέλουν να μας διασύρουν.
Η αλήθεια όμως είναι ότι όλες οι φωτιές στο δάσος του Αμαζονίου προέρχονται από τον άνθρωπο και προκαλούνται με στόχο την επέκταση των καλλιεργειών και των τόπων όπου βόσκουν τα κοπάδια.
Η βιομηχανία του κρέατος έχει εμμέσως οδηγήσει στο 90% της εκχέρσωσης της Αμαζονίας. Κατά μία έννοια, λοιπόν, ζούμε κι έναν εσωτερικό πόλεμο: προκαλούμε αυτά τα φαινόμενα επειδή έχουμε έναν τρόπο ζωής που στηρίζεται, για παράδειγμα, στο κρέας.
Κάποιοι προτείνουν το μποϊκοτάρισμα των κρεάτων της Βραζιλίας που παράγονται χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον. Αλλά δεν είναι εύκολο.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν ετικέτες προέλευσης. Κι ύστερα εγώ δεν πιστεύω στις ριζοσπαστικές λύσεις. Είναι αναγκαίο να αλλάξουμε τις συνήθειές μας, να μειώσουμε την κατανάλωση κρέατος, σιγά-σιγά, δεν χρειάζεται να τρομάξουμε τον κόσμο. Αυτό θα είχε μακροπρόθεσμες συνέπειες.
Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν την απειλή που συνιστά η κλιματική αλλαγή, λίγοι όμως προχωρούν σε συγκεκριμένες πράξεις για να την καταπολεμήσουν. Οι περισσότεροι αρκούνται σε εκκλήσεις στο Διαδίκτυο ή σε κάποιες κινητοποιήσεις. Όμως τώρα είναι η ώρα της δράσης. Όχι για να σώσουμε τον κόσμο, αλλά για να τον αλλάξουμε, όπως λέω στα παιδιά μου.
Τα λόμπι και η βιομηχανία έχουν τεράστια επιρροή στις κυβερνήσεις και τη ζωή μας. Δεν μπορούν όμως να μας υποχρεώσουν να τρώμε αυτό που θέλουν. Γιατί τον τελευταίο λόγο τον έχουμε εμείς. Η δύναμή τους δεν είναι τίποτα σε σχέση με τη δική μας. Ηρθε η ώρα να τη χρησιμοποιήσουμε.
Τις προάλλες μου είπε κάποιος ότι η ιδέα μου για τον κόσμο μοιάζει με επιστημονική φαντασία. Αραγε το ίδιο συμβαίνει με τον Αμαζόνιο στις φλόγες;
Επιστημονική φαντασία είναι κι αυτό; Πιστεύω ότι ο σημαντικότερος άνθρωπος αυτή τη στιγμή στον κόσμο είναι η Γκρέτα Τούνμπεργκ. Γιατί έχει βρει μια παγκόσμια γλώσσα για την προστασία του περιβάλλοντος. Κι αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ μέχρι σήμερα.
Στους ηγέτες της G7, αντίθετα, δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη, αν κρίνω από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Οι πολιτικοί όμως μπορούν να βοηθήσουν, όπως ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μπιλ ντε Μπλάζιο που ανακήρυξε τις `Δευτέρες χωρίς κρέας` στα δημόσια σχολεία.
Πιστεύω ότι η καταστροφή στον Αμαζόνιο θα αποτελέσει καμπή στον αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος. Η κλιματική αλλαγή ήταν πάντα κάτι πολύ αφηρημένο, και ως εκ τούτου ελάχιστα ελκυστικό. Τώρα, μέσω των εικόνων που έρχονται από τη Βραζιλία, το μήνυμα είναι σαφές: αν δεν αλλάξουμε, το μέλλον που μας περιμένει είναι τρομακτικό.
(*) Ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ είναι Αμερικανός συγγραφέας
(Πηγή: συνέντευξη στην εφημερίδα La Repubblica)
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Ιδέες και Απόψεις» του ΑΠΕ-ΜΠΕ δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Πρακτορείου.
