Αυτοί που πάσχουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες (Post Traumatic Stress Disorder – PTSD) ή άλλες αγχώδεις διαταραχές διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο προσβολής από απειλητικές λοιμώξεις όπως η μηνιγγίτιδα και η σήψη, σύμφωνα με νέα σουηδική έρευνα.
Η συγκεκριμένη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση “The BMJ”, επιχείρησε να εκτιμήσει αν και κατά πόσο οι σοβαρές ψυχιατρικές αντιδράσεις σε τραυματικά γεγονότα ζωής και άλλες αντιξοότητες συνδέονται με την προσβολή από απειλητικές λοιμώξεις.
Η ερευνητική ομάδα συνέκρινε τα ποσοστά λοιμώξεων μεταξύ 144.919 ασθενών που διαγνώστηκαν με κάποια αγχώδη διαταραχή (π.χ. διαταραχή μετατραυματικού στρες, οξεία αγχώδη αντίδραση, διαταραχή προσαρμογής κ.ά.) και 184.612 ατόμων με ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά, οι οποίοι όμως δεν έπασχαν και με 1.449.190 υγιή υποκείμενα από το γενικό πληθυσμό. Η μέση ηλικία διάγνωσης με κάποια αγχώδη διαταραχή ήταν τα 37 έτη και οι μελετητές παρακολούθησαν τους συμμετέχοντες για περίπου οχτώ χρόνια. Οι λοιμώξεις που μελετήθηκαν ήταν ποικίλες, συμπεριλαμβανομένου της μηνιγγίτιδας, της ενδοκαρδίτιδας, της σήψης και άλλων ασθενειών του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Διαπιστώθηκε ότι κατά την περίοδο που διήρκησε η έρευνα σε καταγράφηκαν ανά 1.000 άτομα 2,9 περιστατικά νέων λοιμώξεων στους πάσχοντες από κάποια αγχώδη διαταραχή, ενώ τα αντίστοιχα περιστατικά ήταν 1,7/1.000 για τα υγιή ζεύγη των ασθενών και 1,3 για τα υγιή άτομα από τον γενικό πληθυσμό.
Μετά την εξέταση του οικογενειακού ιστορικού και άλλων σωματικών ή ψυχιατρικών νόσων, οι σχετιζόμενες με το άγχος διαταραχές φάνηκε να συνδέονται με όλες τις υπό μελέτη λοιμώξεις. Οι υψηλότεροι σχετικοί κίνδυνοι εντοπίστηκαν στη μηνιγγίτιδα (63% αυξημένος κίνδυνος) και την ενδοκαρδίτιδα (αυξημένος κίνδυνος κατά 57%) σε σύγκριση με τα υγιή ζεύγη ατόμων. Η μικρότερη ηλικία διάγνωσης και η παρουσία άλλων ψυχιατρικών καταστάσεων, ιδιαίτερα των διαταραχών χρήσης ουσιών, συνδέεται με επέκταση του κινδύνου, ενώ η χρήση ως αντικαταθλιπτικών, εκλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI) κατά το πρώτο έτος μετά τη διάγνωση φάνηκε να έχει προστατευτική επίδραση.
Οι μελετητές υποστηρίζουν την ανάγκη διεξαγωγής νέων ερευνών για την καλύτερη κατανόηση του ρόλου που διαδραματίζουν οι παράγοντες του τρόπου ζωής και οι θεραπείες για το άγχος στη μείωση του κινδύνου προσβολής από απειλητικές λοιμώξεις.
Ο Τζόναθαν Μπίσον, από το Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ τόνισε ότι είναι δύσκολο να βρεθεί η πραγματική φύση της σχέσης μεταξύ σωματικής υγείας και αγχωδών διαταραχών, αλλά ποικίλοι βιολογικοί, ψυχολογικοί και κοινωνικοί παράγοντες ενδέχεται να συμβάλουν με κάποιο τρόπο.
Αυτό που η συγκεκριμένη έρευνα προσθέτει στην μέχρι τώρα βιβλιογραφία είναι ορισμένα ‘μονοπάτια’ που συνδέουν την ψυχική και τη σωματική υγεία. Οι ερευνητές, επομένως, υποστηρίζουν ότι μια ολιστική προσέγγιση στην έρευνα και τη διαχείριση των αγχωδών διαταραχών με τη συνεργασία των ίδιων των ασθενών και των οικογενειών τους, ενδέχεται να είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που βιώνουν αυτή την συνήθη αλλά εξουθενωτική κατάσταση.
