Τα πρώτα πρώτα συμπεράσματα της τηλεφωνικής γραμμής ψυχοκοινωνικής υποστήριξης πολιτών, που λειτουργεί από την Δευτέρα, μετά από πρωτοβουλία της Α΄ Πανεπιστημιακής Ψυχιατρικής Κλινικής του Αιγινήτειου Νοσοκομείου (με επικεφαλής τον διευθυντή της Λάμπη Παπαγεωργίου) και σε συνεργασία με το ΕΚΠΑ και τον Πρύτανη Θάνο Δημόπουλο, περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η Καθηγήτρια Ψυχιατρικής, στην Α’ Ψυχιατρική Κλινική ΕΚΠΑ του Αιγινήτειου Νοσοκομείου, Μαρίνα Λαλιώτη Οικονόμου. «Διαχειριζόμαστε κάτι πρωτοφανές. Από τις συνεχείς κλήσεις που δεχόμαστε, αφουγκραζόμαστε την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, το άγχος, το φόβο, τον πανικό, το αβοήθητο των ανθρώπων, ενώ τα πρώτα σημάδια ενός αισθήματος αδιεξόδου αρχίζουν να έρχονται σε πρώτο πλάνο».
Πυροδοτούνται νέες παθογένειες σε άτομα χωρίς συμπτωματολογία
Από τη μέχρι τώρα λειτουργία της γραμμής, φαίνεται ότι η εικόνα αλλάζει και διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα, τονίζει η κα Οικονόμου, και επισημαίνει ότι οι πρωτόγνωρες συνθήκες αφενός μεν εκτινάσσουν προϋπάρχουσες ψυχικές ευαλωτότητες που έρχονται με ένταση στην επιφάνεια, αφετέρου πυροδοτούν νέες παθογένειες, σε άτομα που μέχρι στιγμής δεν είχαν εμφανίσει συμπτωματολογία από το ευρύτερο ψυχικό πεδίο.
Αυτές τις μέρες μοιραζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως, και οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας ακόμα περισσότερο, μια κοινή αποστολή: Να μη γίνει η πανδημία Covid- 19 μια πανδημία φόβου, λέει η διακεκριμένη ψυχίατρος και συμπληρώνει: Ζούμε το παράδοξο και καλλιεργούμε τις αντοχές μας. Εργαζόμαστε πάνω στην εφευρετικότητά μας, στην προσαρμοστικότητά μας. Στο κλίμα που υποβάλλουν οι συνθήκες μένουμε μακριά, αλλά νοιώθουμε κοντά.
«Στη γραμμή 210- 7297957 που λειτουργεί καθημερινά και το Σαββατοκύριακο από τις 10:00 μέχρι τις 20:00 το επιστημονικό δυναμικό και οι συνεργάτες της κλινικής απαντούν υπεύθυνα σε πολίτες που νιώθουν ψυχικά ευάλωτοι στη δύσκολη αυτή συγκυρία. Βρίσκεται λοιπόν στη διάθεση όποιου αισθάνεται ότι το έχει ανάγκη, ένας ασφαλής τόπος, όπου μπορεί να απευθυνθεί ανώνυμα και εμπιστευτικά».
Είναι φυσιολογικό να νιώθουμε εκνευρισμό, θυμό, φόβο, ανασφάλεια, αίσθημα πανικού
Σύμφωνα με την καθηγήτρια είναι υποχρέωσή μας να επικοινωνήσουμε με κάθε τρόπο ότι είναι φυσιολογικό κάτω από αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες να νιώθουμε: Δηλαδή εκνευρισμό, ανασφάλεια, θυμό, φόβο, αίσθημα πανικού. «Μπορούμε όμως και πρέπει να ανακόψουμε τη ροή των συναισθημάτων αυτών, πριν πάρουν τη μορφή μιας οργανωμένης παθολογίας». Οι καιροί μας δίνουν την αφορμή, αλλά και μας επιβάλουν, να βγάλουμε στην επιφάνεια το υγιές κομμάτι του εαυτού μας, λέει η κ Οικονόμου και μας προτρέπει να κινητοποιήσουμε μηχανισμούς προσαρμογής και αντιμετώπισης, αλλά και μηχανισμούς ενσυναίσθησης απέναντι στους άλλους.«Έτσι ώστε στον καθρέφτη του σπιτιού μας, να μην αντικρίζουμε μόνο τους εαυτούς μας, αλλά και τους άλλους: τους φίλους, τους συμπολίτες, την Ελλάδα, τον κόσμο όλο».
Να ξαναμάθουμε να βρίσκουμε χαρά στις ανθρώπινες σχέσεις
Τι άλλο προτείνει όμως η έμπειρη ψυχίατρος να κάνουμε, ώστε να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της έκτακτης αυτής κατάστασης που αντιμετωπίζει ολόκληρος ο πλανήτης;
-Να οργανώσουμε νέα δίκτυα κοινωνικότητας, αλλά και να συμμετάσχουμε σε δίκτυα κοινωνικής υποστήριξης, ουσιαστικής και δημιουργικής αλληλεγγύης.
-Να μην ξεχάσουμε ότι το νοιάξιμο, η στήριξη και η φροντίδα του δικού μας ανθρώπου, του ηλικιωμένου, του ανήμπορου, του εύθραυστου αλλά και του διπλανού μας, είναι σήμερα το αντίδοτο στην -επιβαλλόμενη από τις συνθήκες- κοινωνική απόσταση.
-Οι ψυχοκοινωνικοί κραδασμοί που προκαλούνται, ίσως είναι η ευκαιρία μας να αναστοχαστούμε, να στραφούμε στα απλά και στα αληθινά, να ξαναμάθουμε να βρίσκουμε χαρά στις ανθρώπινες σχέσεις, στο ίδιο το γεγονός ότι ζούμε. Να εκτεθούμε στην αξία της ουσιαστικής, συναισθηματικής επαφής. Στην ελπίδα, τη μήτρα της ζωής.
-Μένουμε σπίτι και είμαστε ζωντανοί. Μένουμε μακριά, αλλά νιώθουμε κοντά. Ας γίνει αυτό, το μήνυμα των καιρών.
