Δεν υπάρχει λόγος να ανατρέξουμε στο παρελθόν και τη δεκαετία του ΄80 και να αναλύσουμε τι έγινε και πώς το Δημόσιο κατέληξε να είναι αυτό που σήμερα όλοι οι υπόλοιποι, πλην των δημοσίων υπαλλήλων, ευχόμαστε να ήταν κάπως διαφορετικό, κάπως σύγχρονο, κάπως λειτουργικό…
Ούτε χρειάζεται να αναλύσουμε τις τακτικές των εκάστοτε πρωθυπουργών, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ, οι οποίες είχαν ως στόχο την κατάκτηση της εκλογικής «πελατείας» από τη μεγάλη και σίγουρη «δεξαμενή» των δημοσίων υπαλλήλων. Όμως, όλα αυτά ας υποθέσουμε ότι δεν έγιναν για την ψηφοθηρία -ακόμα και αν αυτό δείχνει το «όραμα» των πολιτικών ταγών για τη χώρα- αλλά για κάποιον ανώτερο σκοπό, όπως πχ. την αναβάθμιση των υπηρεσιών προς τον πολίτη. Σήμερα πάντως, εν έτει 2018, θα έπρεπε να μας απασχολεί μόνο πώς θα δουλέψει αυτό το άθλιο Δημόσιο που χτίσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Κι όμως δεν μας απασχολεί ούτε η «κινητικότητα» -mobility που έλεγε και ο σ. Κουβέλης όταν ακόμα συνεργαζόταν με την «επάρατο» συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ– ούτε η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, πράγματα αυτονόητα για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.
Εδώ μας ενδιαφέρει αν θα κάνουμε προσλήψεις, αν θα μονιμοποιήσουμε τους συμβασιούχους –κι ας είναι αυτό αντίθετο με το νόμο με τον οποίο προσλαμβάνονται– και άλλα τέτοια ψηφοθηρικά, μιας και πλησιάζουν οι εκλογές. Κι όμως, στη χώρα αυτή δυστυχώς δεν ζουν μόνο δημόσιοι υπάλληλοι, για την ψήφο των οποίων διαγκωνίστηκαν τόσα χρόνια τα «μεγάλα» κόμματα. Υπάρχουν και ιδιωτικοί υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες και άλλοι πολλοί οι οποίοι ιδρώνουν για να βγάλουν το μεροκάματο σε συνθήκες ακραίας οικονομικής κρίσης η οποία ταλαιπωρεί τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια.
Για το λόγο αυτό και άκουσα με ικανοποίηση τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλάει για το τέλος επιτηδεύματος, για μείωση φορολογίας και εισφορών και άλλα πράγματα που έχουν αξία για τους ανθρώπους που παράγουν στη χώρα αυτή και… δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Άλλωστε, πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν τα παιδιά μιας μητέρας η οποία δουλεύει στο Δημόσιο έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τη μητέρα τους από αυτά μιας μητέρας που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα, καθώς ο χρόνος αδείας για τη δημόσιο υπάλληλο μητέρα είναι το λιγότερο ο διπλάσιος σε σχέση με την άδεια της μητέρας που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα. Και επειδή δεν θέλω παρεξηγήσεις και απλουστεύσεις, ξεκαθαρίζω ότι το σχόλιό μου έχει να κάνει με την ανάγκη να αυξηθεί ο χρόνος αδείας της μητέρας ιδιωτικής υπαλλήλου με δαπάνη του κράτους και όχι να μειωθεί εκείνης του Δημοσίου. Απλά πρέπει να υπάρξει έμπρακτα από το κράτος αυτό η αρχή της ισότητας απέναντι στα παιδιά τα οποία -όλα ανεξαιρέτως- πρέπει να έχουν τη μητέρα τους δίπλα τους όσο περισσότερο χρόνο γίνεται στο ξεκίνημα της ζωής τους. Είναι άλλη μια στρέβλωση της κοινωνίας μας, της οικονομίας μας και της ανθρωπιάς μας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018
