H απόδραση του χιμπατζή από το Αττικό Πάρκο τις προηγούμενες μέρες και η θανάτωσή του, έφερε στη μνήμη μια άλλη παρόμοια απόδραση, πριν από κάμποσα χρόνια, από τον ζωολογικό κήπο του Βελιγραδίου.
Ήταν τον μακρινό Φεβρουάριο του 1988, όταν ο Σάμι ο χιμπατζής, αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος. Ήταν εννέα ετών, εύρωστος και είχε ζήσει 40 ημέρες κλεισμένος σε ένα κακοφτιαγμένο κλουβί.
Μόνο που δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε χιμπατζής. Τον είχαν πάρει με τη βία από τον ζωολογικό κήπο του Όσιγεκ, στην Κροατία, όπου είχε γεννηθεί, είχε κάνει οικογένεια και είχε αφήσει πίσω του ένα κοριτσάκι και τη σύντροφό του.
Στο Βελιγράδι είχε μόνο έναν φίλο, τον διευθυντή του ζωολογικού κήπου στο Βελιγράδι. Ο Βουκ Μπόγιοβιτς, ήταν ο μόνος άνθρωπος που ο Σάμι ο χιμπατζής εμπιστευόταν, ωστόσο παρά τη φιλία που είχε αναπτύξει ήθελε να ζήσει ελεύθερος.
Παράλληλα παρουσίασε σημάδια κατάθλιψης, αφού του έλειπε η οικογένεια. Κι έγινε επιθετικός. Μια Κυριακή λοιπόν του Φλεβάρη, που ο φίλος του είχε μείνει σπίτι του, η μοναξιά του Σάμι έγινε αβάσταχτη και σηκώθηκε και έφυγε από τον ζωολογικό κήπο.
Έκανε μερικές βόλτες στο Κέντρο του Βελιγραδίου και κατευθύνθηκε στο Balkan Cinema. Μετά το σινεμά πήγε βόλτα στο πάρκο. Περνώντας όμως από την πλατεία Φοιτητών, οι αστυνομικοί “τον εστρίμωξαν”, λίγο πριν από το Kalemegdan Park, το οποίο ίσως στα μάτια του Σάμι, να σήμαινε μια ζωή ελευθερίας στη φύση.
Κάποια στιγμή, αφού σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο, πέρασε σε μια ψηλή στέγη. Τότε χωρίς ίντερνετ, χωρίς social media, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης στο Βελιγράδι έλεγαν ότι ο χιμπατζής αποζητούσε το ταίρι του, γιατί η μοναξιά στο κλουβί του ήταν αφόρητη.
Οι αρχές, όπως ήταν φυσικό, σκέφτηκαν αμέσως τον φίλο του Σάμι, τον διευθυντή του ζωολογικού κήπου, τον Μπόγιοβιτς.
«Έλα Σάμι. Πάμε σπίτι». Οι διαπραγματεύσεις τελείωσαν γρήγορα. Τον πήρε από το χέρι, τον έβαλε στο αυτοκίνητό του και πήγανε στο ζωολογικό κήπο.
Όμως ο Σάμι γλυκάθηκε από την πρώτη φορά και δυο μέρες μετά, χωρίς πολύ κόπο εγκατέλειψε πάλι το κλουβί του. Περιπλανήθηκε στους δρόμους του Βελιγραδίου και έφτασε στο εργοστάσιο Beco.
Εκεί τα πράγματα άλλαξαν. Γύρω από τον χιμπατζή μαζεύτηκαν περίπου 4000 άτομα. Κάποιοι από τους εργάτες επιχείρησαν να τον πιάσουν μ’ ένα δίχτυ, αλλά απέτυχαν. Ο Σάμι άρχισε να τρέχει παλεύοντας για την ελευθερία του και τότε αυθόρμητα το πλήθος άρχισε να πανηγυρίζει. Σιγά σιγά μέσα από το πλήθος ξεπήδησαν πλακάτ με συνθήματα και προτροπές στον Σάμι να μην παραδοθεί.
Οι φωνές και το πλήθος αγρίεψαν τον Σάμι. Έγινε επιθετικός. Ο Μπόγιοβιτς τώρα δεν μπορούσε να τον πείσει, όπως την πρώτη φορά. Αποφάσισαν να τον συλλάβουν αλλά δεν υπήρχε αναισθητικό όπλο. Ο χώρος γύρω από τον περίβολο του εργοστασίου σφραγίστηκε και η αστυνομία διέλυσε τη διαδήλωση, αναμένοντας να έρθει το όπλο με το αναισθητικό από τον ζωολογικό κήπο του Όσιγεκ.
Όταν ήρθε, τον αναισθητοποίησαν και τον οδήγησαν πίσω. Τα μέτρα ασφαλείας στον ζωολογικό κήπο του Βελιγραδίου ενισχύθηκαν και ο Σάμι δεν ξαναέφυγε ποτέ. Πέθανε από φυσικά αίτια το 1992, και τον έθαψαν στην είσοδο του Κήπου. Τέσσερα χρόνια μετά, στον Ζωολογικό Κήπο του Βελιγραδίου στήθηκε ένα ένα μπρούτζινο άγαλμα του Σάμι. Είχε γίνει σύμβολο της ελευθερίας.
πηγή: real.gr
