Περί της λαϊκής Δεξιάς αναφέρεται στο άρθρο του υπουργού Επικρατείας Μάκη Βορίδη στην εφημερίδα «Η Καθημερινή». Όπως σημειώνει, η κοινοβουλευτική ερώτηση έντεκα βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας αποτέλεσε αφορμή για να αναρωτηθούν αρθρογράφοι και δημοσιολογούντες, εάν βρισκόμαστε μπροστά στην αναβίωση της «λαϊκής» Δεξιάς.
Στην απάντησή του, την οποία χαρακτηρίζει «θεωρητική συνεισφορά», ο υπουργός Επικρατείας τονίζει ότι «μία ενάσκηση ενός βασικού κοινοβουλευτικού δικαιώματος δεν αποτελεί εσωκομματική αντιπολίτευση». Σημειώνει επίσης ότι «οι ίδιοι οι ερωτώντες βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας αρνήθηκαν κατηγορηματικά το ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, καθώς και οποιαδήποτε ομαδοποίηση τους με όρους ιδεολογικοπολιτικούς. Η συζήτηση του ταυτοτικού προσδιορισμού της έννοιας Δεξιά έχει γενικότερο και πιο θεωρητικό ενδιαφέρον, αναγνωρίζει.
«Οι επιθετικοί προσδιορισμοί της λέξης Δεξιά μπορεί να έχουν ένα ερμηνευτικό ενδιαφέρον, αλλά δημιουργούν σύγχυση ως προς το πολιτικά μείζον, ότι η Δεξιά είναι μία πολιτική παράταξη με ιδεολογικό περιεχόμενο, που έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό, ηθικό, αξιακό περιεχόμενο. Άρα οι επιθετικοί προσδιορισμοί όπως εθνική, λαϊκή, κοινωνική ενδεχομένως να προσπαθούν να δώσουν ερμηνευτική έμφαση, αλλά τελικά η Δεξιά είναι όλα αυτά μαζί και αποτελεί σφάλμα η απόπειρα δημιουργίας διαιρέσεων.
Το λαϊκή είναι ταυτοτικό στοιχείο στην έννοια της Δεξιάς, γράφει ο Βορίδης, επιχειρηματολογώντας ότι «δύο είναι οι βασικοί αξιακοί άξονες: το Έθνος και η Ελευθερία. Το Έθνος, ως συλλογικό υποκείμενο, υπάρχει στο σήμερα, στον τωρινό ιστορικό χρόνο, ως Λαός. Η Δεξιά, που συνδέεται αξιακά με την υπεράσπιση του Έθνους, είναι ταυτοτικά λαϊκή. Ο επιθετικός προσδιορισμός Λαϊκή στο Δεξιά, ουδέν προσθέτει, αφού δεν υπάρχει μη λαϊκή Δεξιά».
Επιπλέον, ο Βορίδης αναφέρει ότι η έννοια της λαϊκής Δεξιάς δεν αναφέρεται μόνο στο λαό ως εθνικό σύνολο, αλλά και στη στήριξη των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων. Η ανάγκη αυτή προϋποθέτει την αίσθηση του ανήκειν στο ελληνικό Έθνος, που είναι το ίδιο το Έθνος στην ιστορική του πορεία. Σήμερα, το καθήκον εθνικής αλληλεγγύης μπορεί να ονομάζεται εταιρική κοινωνική ευθύνη, αλλά στην πραγματικότητα αφορά την ίδια αρχή ότι δεν αφήνουμε κανέναν δικό μας πίσω.
Η ζωή, όπως επισημαίνει ο Βορίδης, δεν είναι τόσο απλή και οι πολιτικές αλληλεγγύης είναι σύμφυτες με την υπεράσπιση του Έθνους. Η Δεξιά δεν είναι μονομερώς ταξική, αλλά προάγει την κοινωνική συνοχή και την αρμονική συνύπαρξη των τάξεων, ώστε οι πολιτικές της να είναι αποτελεσματικές για το σύνολο των πολιτών.
Εν κατακλείδι, θέτει το ερώτημα αν έχουμε επανεμφάνιση της λαϊκής Δεξιάς, απαντώντας ότι «δεν γίνεται να επανεμφανιστεί κάτι που δεν εξαφανίστηκε ποτέ γιατί αυτό βρίσκεται στον υπαρξιακό πυρήνα της παρατάξεως».
