Πέθανε ο πεζογράφος Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος, ο οποίος γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1930. Η απώλεια του πατέρα του κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1943) προκάλεσε και την οικονομική καταστροφή της οικογένειας. Σπούδασε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1949-1955), με ειδίκευση στην παθολογία και μετεκπαίδευση στην υγιεινολογία. Αποχώρησε το 1958, ωστόσο υποχρεώθηκε να επιστρέψει και από το 1959 έως το 1968 έζησε στην Καβάλα, όπου συνεργάστηκε με το περιοδικό Αργώ και υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Σκαπτή Ύλη. Στο στράτευμα παρέμεινε ως το 1983, οπότε αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ανώτερου γενικού αρχίατρου, έχοντας συμβάλει στην προώθηση των στρατιωτικών προγραμμάτων προληπτικής ιατρικής.
Ο Παπαδημητρακόπουλος θα τυπώσει το πρώτο του βιβλίο έναν μόλις χρόνο πριν από την πτώση της χούντας και δεν θα πάψει σε όλη τη διάρκεια της παραγωγής του να εικονογραφεί την καθημερινότητα της ελληνικής περιφέρειας μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα θέματα του εμφανίζονται με μια ανύποπτη μορφή, η οποία σίγουρα θα μας εξαπατήσει αν θελήσουμε να παραμείνουμε στην εξωτερική τους όψη. Στην πρώτη περίοδο της δουλειάς του περιλαμβάνονται οι συλλογές Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη (1973), Θερμά θαλάσσια λουτρά (1980) και Ο Γενικός Αρχειοθέτης (1989), όπου ο αφηγητής βάζει τον εαυτό του στο κέντρο της δράσης.
Οι αναμνήσεις από την Κατοχή και τον Εμφύλιο καθώς και οι πρώτες ερωτικές εμπειρίες παρουσιάζονται με μια εύληπτη και λιτή φόρμα που αναβιώνει την ατμόσφαιρα ενός κόσμου βυθισμένου στο παρελθόν. Η στάση του αφηγητή μοιάζει μονίμως αποδραματοποιημένη: όσο δυσκολότερες είναι οι καταστάσεις που τον απασχολούν, τόσο περισσότερο μειώνεται η συναισθηματική θερμοκρασία τους. Ο Παπαδημητρακόπουλος συχνά στρέφει την αφήγηση στα επουσιώδη των ιστοριών του, υποδεικνύοντας το άγχος της ύπαρξης και την αγωνία για το επικείμενο τέλος.
Στο έργο του Ροζαμούνδη (1995), η γλώσσα και η εικονοπλασία του ονείρου αναδεικνύουν την ιδιοσυγκρασία του. Στα κατ’ όναρ τοπία του, όλα ξεκινούν σαν να μην τρέχει το παραμικρό, μέχρι που κάτι αρχίζει να τα ταρακουνά. Με τη συλλογή Ο οβολός (2004), ο Παπαδημητρακόπουλος εστιάζει στα περιστατικά της παιδικής του ηλικίας, απομακρυνόμενος από το ειδυλλιακό και νοσταλγικό πνεύμα. Με τα σχετικά πρόσφατα διηγήματά του Ο Θησαυρός των Αηδονιών (2009), προχώρησε σε ένα είδος επιτομής του έργου του. Η μελαγχολία δεν εκλείπει από τη γραφή του, αλλά όλα δίνουν ορμητικά το παρών σε μια καθημερινότητα σκιασμένη από τις νεφέλες της Ιστορίας.
