Αναλυτική εικόνα της κρίσης στα δημόσια νοσοκομεία της Ιταλίας. Ελλείψεις προσωπικού και απεργίες βάσουν πολιτικές αποφάσεις. Η απεργία που κήρυξαν στις 20 Νοεμβρίου οι γιατροί και νοσηλευτές στην Ιταλία δεν είναι η πρώτη, ούτε αναμένεται να είναι η τελευταία υπό τη διακυβέρνηση της Ακροδεξιάς-Δεξιάς με πρωθυπουργό τη Τζόρτζια Μελόνι. Εν προκειμένω διαμαρτύρονται κατά του προϋπολογισμού του 2025. Ένεκα ασθενούς οικονομικής ανάπτυξης, το ήδη υποστελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας προβλέπεται, έπειτα από χρόνια υποχρηματοδότησης, να υποστεί περαιτέρω μείωση κονδυλίων.
Η υπόσχεση για ανανέωση των σχετικών συλλογικών συμβάσεων σε δύο χρόνια με μισθολογικές αυξήσεις απορρίπτεται ως ψίχουλα. Η κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί ως αργός θάνατος για το εθνικό σύστημα υγείας. Όπως ειλικρινά αναφέρει ο Φιλίπο Γκάρμπολι μιλώντας στην εφημερίδα La Stampa, «Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μας αποκαλούσαν ήρωες. Τώρα που η ζωή επέστρεψε στο φυσιολογικό, μας ξέχασαν. Κι έχουμε βαρεθεί…»
Η κρίση δεν επηρεάζει μόνο τα νοσοκομεία στη Βερμπάνια, αλλά και σε όλη την итάλική επικράτεια. Ο Γκάρμπολι επισημαίνει πως αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα, κανείς δεν θα θέλει πλέον να εργάζεται εκεί. Όπως δηλώνει, «Είναι απλά μαθηματικά: πάρα πολλή δουλειά, όχι αρκετά χέρια.» Παρά τις πολλές ανοιχτές θέσεις εργασίας στο Εθνικό Σύστημα Υγείας στο Πεδεμόντιο, οι αιτήσεις για την κάλυψή τους σπανίζουν.
Η λύση βρίσκεται στην προσέλκυση επαγγελματιών από το εξωτερικό. Συγχρόνως, όμως, όλοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι οι χαμηλοί μισθοί παραμένουν το μεγαλύτερο εμπόδιο.
