Θα ήθελα να πω κάτι με αφορμή την φρικτή είδηση σχετικά με τον κακοποιητή πατέρα και αστυνομικό.
Όταν μια γυναίκα γεννάει, παίρνει το μωρό της από το μαιευτήριο και φεύγει, λες και μετατρέπεται σε ένα ιερό τοτέμ και εκ φύσεως θα αγαπάει τα παιδιά της.
Δεν τη ρωτάει κανείς πού θα πάει, αν έχει λεφτά να ζήσει το παιδί της, αν ψυχολογικά και συναισθηματικά είναι οκ. Παίρνει απλά το παιδί και φεύγει. Σαν να αφορά ένα σάκο πατάτες. Από εκεί και έπειτα κανένα update.
Με εξαίρεση μόνο αν συμβεί κάποιο συμβάν ανησυχητικό, κατά τ’ άλλα ποτέ κανείς δε θα ελέγξει πώς μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά. Με ποιους ζουν; Πώς ζουν; Πού ζουν; Εμβολιάζονται; Πηγαίνουν σχολείο; Μάλιστα μέχρι τα 4-5 που δεν είναι υποχρεωτική η φοίτηση ένα παιδί μπορεί να είναι κλεισμένο στο σπίτι και να μην το έχει δει ποτέ κανείς.
Είναι παράλογο να γεννιέται ένα παιδί και τα ίχνη του να σταματούν στην ημερομηνία εξόδου από το μαιευτήριο. Σκεφτείτε πόσα στόματα θα άνοιγαν, πόσες αρρωστημένες καταστάσεις θα έβγαιναν στο φως μόνο και αν υπήρχε από τη γέννηση ενός παιδιού μια ομάδα από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους να το παρακολουθούν. Να τους εμπιστεύεται. Μια ομάδα προληπτική και παρεμβατική όποτε χρειάζεται. Για όλα τα παιδιά. Τα οποία δεν έχουν καμία δυνατότητα αυτενέργειας νομικής και ψυχοσυναισθηματικής. Για όλους τους γονείς. Χωρίς διακρίσεις.
Τα παιδιά δεν είναι κτήμα της οικογένειας. Τα παιδιά ανήκουν στην κοινωνία και αυτή είναι υπεύθυνη να τα προστατεύσει από διαταραγμένους γονείς ή επικίνδυνα περιβάλλοντα.
Τα παιδιά δε σώζονται με επιφωνήματα αηδίας και έκπληξης στο άκουσμα κάθε φρικιαστικής είδησης. Τα παιδιά σώζονται με πρόληψη.
