Η συζήτηση για την πολιτογράφηση των Γλύξμπουργκ αποκαλύπτει τις ανισότητες της ελληνικής κοινωνίας. Η υπόθεση των Γλύξμπουργκ προκαλεί την ελληνική κοινή γνώμη, αν και σε μικρότερο βαθμό συγκριτικά με τις αντίστοιχες υποθέσεις των Ουίνδσορ και Γκριμάλντι. Το αίτημα των δέκα Γλύξμπουργκ για την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας, σύμφωνα με τον νόμο του 1994, προκαλεί αντιδράσεις και σκέψεις. Λίγοι γνωρίζουν ότι ο νόμος απαιτεί και την υπογραφή τους ότι θα σέβονται το Σύνταγμα και το δημοψήφισμα του 1974, το οποίο τους απέκλεισε από τον θρόνο.
Η επιλογή του επωνύμου Ντε Γκρες αναδεικνύει μια παράδοση ευγενείας, αλλά η περίπτωση των Γλύξμπουργκ φέρνει στην επιφάνεια την πραγματικότητα μιας κοινωνίας δύο ταχυτήτων. Ενώ οι Γλύξμπουργκ απολαμβάνουν απλές διαδικασίες, οι μετανάστες που ζουν εδώ για δεκαετίες αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια στην απόκτηση ιθαγένειας. Για πολλούς από αυτούς, η απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας είναι ένας Γολγοθάς, με περιορισμούς και απαιτήσεις που καθιστούν τη διαδικασία εξαιρετικά δύσκολη.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι ερωτήσεις για την πολιτογράφηση είναι παρόμοιες με εκείνες ενός τηλεπαιχνιδιού, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί πολλές φορές εργάζονται σε βαριές και κακοπληρωμένες δουλειές. Από το 2021, με την εφαρμογή ενός νέου πλαισίου πολιτογράφησης, πολλοί μετανάστες αποκλείονται από τη διαδικασία λόγω των μειωμένων εισοδημάτων τους εξαιτίας της πανδημίας και άλλων παραγόντων.
Ωστόσο, αυτή η συζήτηση είναι συχνά περιθωριοποιημένη, με την ελληνικότητα να φαίνεται ότι πρέπει να είναι μια διαρκής μάχη για τους μετανάστες. Στη Γερμανία, οι μελέτες δείχνουν ότι η εισροή εργατικού δυναμικού είναι κρίσιμη για την ανάπτυξη, κάτι που είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε και εμείς εδώ. Αντί να συζητάμε μόνο για τους Γλύξμπουργκ, πρέπει να αντιληφθούμε πόσο αναγκαίοι είναι οι μετανάστες για το μέλλον της χώρας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
