Η Βίκινγκουρ, έχοντας εγκατασταθεί στην Αθήνα ήδη από αργά το βράδυ της Παρασκευής (14/2), αφήνοντας πίσω της το Ρέκιαβικ, αντιμετωπίζει απόψε (22:00) τον Παναθηναϊκό στον μεταξύ τους επαναληπτικό αγώνα των playoffs στη φάση νοκ-άουτ του Conference League, έχοντας νικήσει (2-1) πριν από μία εβδομάδα στο Ελσίνκι.
Ακόμα και αν η ευρωπαϊκή πορεία της Βίκινγκουρ σταματήσει στο ΟΑΚΑ, θα έχει γράψει ήδη ιστορία, φτάνοντας τόσο μακριά ώστε να γίνει η πρώτη ομάδα από την Ισλανδία που κέρδισε αγώνα σε φάση νοκ-άουτ ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Φυσικά δεν έχει φτάσει ποτέ σε φάση «16» στην Ευρώπη.
Η αντίπαλος του Παναθηναϊκού κερδίζει σταθερά το ισλανδικό πρωτάθλημα σε μονές χρονιές – 2021 και 2023, μία τάση που θέλει να συνεχιστεί το 2025, καθώς το πρωτάθλημα στη σκληρή αυτή βόρεια χώρα ακολουθεί ένα σύστημα άνοιξης-φθινοπώρου και ξεκινά μόνο τον Απρίλιο.
Από τους 22 παίκτες που ήταν στο φύλλο αγώνα για τον πρώτο αγώνα με τον Παναθηναϊκό, μόνο τρεις δεν ήταν από την Ισλανδία: ο Δανός Ταρίκ Ιμπραχίμοβιτς (ο μοναδικός ξένος στην αρχική ενδεκάδα), και οι Πάμπλο Πούνιεντ (Ελ Σαλβαδόρ) και Γκούναρ Βατνάναρ (Νησιά Φερόε).
Όμως η επιτυχία της μόνο τυχαία δεν φαίνεται να ήρθε, όπως και εκείνες της εθνικής ομάδας που είχαν προηγηθεί το 2016 και 2018, προϊόν του σχεδίου στην χώρα των σχεδόν 390.000 κατοίκων για το ποδόσφαιρο. Στη χώρα του πάγου αλλά και των ηφαιστείων, αφού περισσότερα από εκατό υπάρχουν στο νησί, εκ των οποίων αρκετά ενεργά, όπως γνωρίζουν όλοι από την έκρηξη στην κορυφή του νησιωτικού παγετώνα, Εϊγιαφιατλαγιοκουτλ, που είχε καταπλήξει την Ευρώπη το 2012.
Όλα άρχισαν, όταν η ισλανδική ομοσπονδία ποδοσφαίρου αποφάσισε να αντιμετωπίσει το μεγάλο εχθρό της, που δεν είναι άλλος από το κρύο, προχωρώντας στην κατασκευή κλειστών γηπέδων, που επιτρέπουν να παρακάμπτουν τον βαρύ χειμώνα. Ένα καταφύγιο για τους ποδοσφαιριστές. Το 2000, άνοιξε το πρώτο κλειστό στάδιο στο Κέφλαβικ. Ήταν η αρχή ενός φιλόδοξου σχεδίου. Χάρη στο μεγάλο ποσό των χρημάτων που οι τράπεζες ήταν στην ευχάριστη θέση να δανείζουν κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του αιώνα, η ισλανδική Ομοσπονδία βρήκε την απαραίτητη χρηματοδότηση για το φιλόδοξο σχέδιο της. Το παράδειγμα του Κέφλαβικ βρήκε μιμητές. Έτσι πολύ γρήγορα η ομοσπονδία απέκτησε 11 κλειστά στάδια, τα περισσότερα εξοπλισμένα με αποδυτήρια και ιατρικό εξοπλισμό. Επτά από αυτά έχουν εσωτερικό και εξωτερικό γήπεδο, όλα τους ικανά να φιλοξενήσουν προπονήσεις για τον μακρύ αρκτικό χειμώνα, δημιουργώντας μία νέα ολόκληρη γενιά Ισλανδών ποδοσφαιριστών.
Το δεύτερο μέρος του σχεδίου αποσκοπούσε στην αύξηση του επιπέδου και της ποιότητας των προπονητών στη χώρα. Στο συγκεκριμένο έπαιξε καθοριστικό ρόλο και ο Ασγκειρ Σίγκουρβινσον, ο πρώτος Ισλανδός παίκτης που κέρδισε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο: έπαιξε οκτώ σεζόν στη Σταντάρ Λιέγης και εννέα στην Bundesliga, ως επί το πλείστον με τη Στουτγάρδη. Με την επιστροφή του στην Ισλανδία, όπου ήταν προπονητής της μεταξύ 2002 και 2005, επέμεινε στην ανάγκη εξειδικευμένων τεχνικών. Έτσι έφτασαν 800 προπονητές, με δίπλωμα από την UEFA, δηλαδή ένας για κάθε 400 κατοίκους.
Κάπως έτσι η εθνική ομάδα της Ισλανδίας των ανδρών με το προσωνύμιο «Strákarnir okkar» (Τα αγόρια μας), κατάφερε να προκριθεί για πρώτη φορά στην ιστορία της στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης στο Euro 2016 στη Γαλλία, όπου πραγματοποίησε μια τεράστια έκπληξη φτάνοντας μέχρι τα προημητελικά και αποκλείοντας-μεταξύ άλλων-την Αγγλία την οποία κέρδισε με 2-1 στη φάση των «16». Μία διαδρομή που σταμάτησε στα προημιτελικά όπου ηττήθηκε από τη διοργανώτρια Γαλλία με σκορ 5-2. Η συνέχεια των μεγάλων επιτυχιών ήρθε με την πρόκριση στο Παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας του 2018 (κερδίζοντας 2-0 το Κόσοβο) όταν και έγινε η μικρότερη χώρα στον κόσμο που κατάφερε κάτι τέτοιο, τερματίζοντας 4η στον όμιλο με Αργεντινή, Κροατία και Νιγηρία.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
