Σπίτια που χτίστηκαν με ιδρώτα, χάνονται σε πλειστηριασμούς. Και μαζί τους, χάνεται και κάτι πιο βαθύ: η ψυχική συνοχή.
Ένας 75χρονος στην Εύβοια σκότωσε τον νέο ιδιοκτήτη του σπιτιού του… κι ύστερα αυτοκτόνησε. Από απόγνωση. Από το βάρος μιας κοινωνικής ντροπής που δεν συζητιέται.
Γιατί το σπίτι δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ρίζα. Κι όταν ξεριζώνεσαι, δεν χάνεις απλώς τετραγωνικά. Χάνεις τον εαυτό σου.
Η ιδιοκατοίκηση ήταν το μεγάλο μας όνειρο. Το μετέτρεψαν σε εφιάλτη, με δάνεια-θηλιές και νομοσχέδια που προστατεύουν μόνο τις τράπεζες.
1 στα 3 νοικοκυριά βουλιάζει στα χρέη. Χιλιάδες σπίτια περνούν καθημερινά στα χέρια funds. Οι εξώσεις γίνονται με fast track διαδικασίες, χωρίς ουσιαστική προστασία πρώτης κατοικίας. Η απώλεια στέγης δεν είναι απλώς ένα «προσωπικό πρόβλημα».
Είναι κοινωνική αποδόμηση. Και ναι — είναι πολιτική απόφαση. Δεν χρειάζεται να μείνεις άστεγος για να χάσεις το σπίτι σου. Αρκεί να μην νιώθεις ότι σου ανήκει πια. Η στέγη είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Όχι επενδυτικό προϊόν. Όχι πεδίο κερδοσκοπίας. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ε.Ε. χωρίς οργανωμένο σύστημα κοινωνικής κατοικίας. Μας λένε «φταίτε εσείς που χρεωθήκατε».
Αλλά ξεχνούν να πουν ποιοι έστησαν το τραπέζι. Η απώλεια στέγης είναι βία. Και μια κοινωνία ξεσπιτωμένη είτε θα σηκωθεί, είτε θα συνηθίσει.
