Αναλύουμε το μήνυμα του Περικλή Κοροβέση για την αυτοτιμωρία και τις επιρροές του στη σύγχρονη ελληνική θεατρική σκηνή. Ο Περικλής Κοροβέσης, μια εμβληματική φιγούρα που σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική σκέψη, στέλνει ένα μήνυμα γεμάτο απελπισία. Ένας μάρτυρας της ανθρωπιάς, όχι μόνο από τις δοκιμασίες που υπήρξε αλλά και από την ανιδιοτελή του καταγραφή της ιστορίας. Μετά την μεταπολίτευση, επέλεξε να αποστασιοποιηθεί από όλους εκείνους που επωφελήθηκαν από τις θυσίες άλλων. Ο Κοροβέσης ακολούθησε έναν αθόρυβο, επώδυνο δρόμο, μεταφέροντας τις αγωνίες του στην τέχνη του λόγου, χωρίς να επιδιώκει να γίνει ένας επαγγελματίας συγγραφέας ή διανοούμενος. Εστίασε στην ψυχή και στην εμπειρία της ζωής, προσπαθώντας να την κατανοήσει σε βάθος.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Κοροβέσης, σε μια στιγμή της καριέρας του, στράφηκε προς το παιδικό παραμύθι. Αυτή η στροφή δεν αποτελεί φυγή, αλλά επιστροφή στις ρίζες της μνήμης. Μέσα από το έργο του Τάνγκο Μπαρ, αποτυπώνει τις νύχτες στην αθηναϊκή πραγματικότητα, εξετάζοντας τις επιλογές και τις αποτυχίες των ανθρώπων. Παρά τις σκοτεινές θεματικές που πραγματεύεται, δεν παρουσιάζει μια νέα γραφή αλλά αναδεικνύει τη δοκιμασμένη μορφή του μονόπρακτου, με την καλλιτεχνική του προσέγγιση να παραπέμπει σε νεορεαλιστικά στοιχεία.
Η δραματική του αφήγηση φέρνει στο προσκήνιο χαρακτήρες που έχουν υποστεί πλήρη αποτυχία, όπως ένας αποτυχημένος συγγραφέας και ένας μπάρμαν-πρώην ηθοποιός, οι οποίοι βιώνουν την ελπίδα που τους έχει εγκαταλείψει. Ο Κοροβέσης δεν κρίνει, αλλά κατανοεί και αποδέχεται αυτούς τους ανθρώπους. Αυτή η κατάσταση των ηρώων του εκφράζει μια συνειδητή επιλογή, μια εκδίκηση εναντίον των προτύπων επιτυχίας που τους επιβλήθηκαν.
Μέσω της δουλειάς του, ο Κοροβέσης προσφέρει μια σπάνια ειλικρίνεια και υπευθυνότητα. Το έργο του είναι μια αναγνωρίσιμη μαρτυρία που επαναφέρει τις σημαντικές αξίες του ανθρώπινου βίου, αφήνοντας το κοινό να αναλογιστεί για την αξία και την σημασία τους στην σύγχρονη κοινωνία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
