Η επίδραση του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου στην ελληνική ιστοριογραφία και η ιδεολογική σημασία του έργου του. Ο Άγγλος ιστορικός G. P. Gooch (σ.σ. George Peabody Gooch, 1873-1968) αναφέρει στην επισκόπησή του για την ευρωπαϊκή ιστοριογραφία του 19ου αιώνα, ότι η εθνική ιστορία του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου αποτελεί σημείο αναφοράς στην τελευταία παράγραφο του κεφαλαίου που τιτλοφορείται «Ελάσσονες χώρες». Οι παρατηρήσεις του Gooch αναδεικνύουν τις ιστορικές ανάγκες που το έργο του Παπαρρηγόπουλου ήρθε να καλύψει, αποδεικνύοντας πως η ανάγκη για ιστορική γνώση ως θεμέλιο του εθνικού αυτοπροσδιορισμού δεν ήταν αποκλειστικά ελληνική υπόθεση. Αν και στην Ελλάδα αυτή η ανάγκη ίσως υπήρξε πιο επιτακτική από άλλες, παλαιότερα συγκροτημένες κοινωνίες, εκφράζει τις ευρύτερες πολιτισμικές απαιτήσεις μιας ρομαντικής εποχής.
Η υποδοχή της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους από την ελληνική κοινωνία και η εμπιστοσύνη προς το έργο του Παπαρρηγόπουλου, αντανακλούν τις κοινωνικές ανάγκες της εποχής.
Αυτό το εγχείρημα, όπως δείχνει η μελέτη του Κ. Θ. Δημαρά, ανταποκρίθηκε σε καθοριστικές πολιτισμικές απαιτήσεις, όπως η διαμόρφωση της ιδεολογίας του νεότερου ελληνισμού. Το έργο του Παπαρρηγόπουλου εξυπηρετούσε την ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου και λειτουργικού ιδεολογικού πλαισίου, το οποίο συνέβαλε στη διαμόρφωση της πολιτικής για την εθνική ενότητα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας.
Η έκδοση της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους υιοθετήθηκε από την πολιτεία ως το κύριο ιδεολογικό εργαλείο για την οικοδόμηση της εθνικής κοινότητας.
Ο Παπαρρηγόπουλος, ο οποίος υπήρξε θεμελιωτής της ιστορίας ως επιστήμη στη νεότερη Ελλάδα, πέθανε στην Αθήνα στις 14 Απριλίου 1891, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο κληροδότημα που συνεχίζει να επηρεάζει την ελληνική σκέψη μέχρι σήμερα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
