Όταν η κυβέρνηση ξεμένει από αφήγημα, καταφεύγει στο δοκιμασμένο: την «ανομία» στα Εξάρχεια. Επαναφέρει το «άβατο», απαγορεύει συναυλίες και μαζικές εκδηλώσεις και παρουσιάζει εικόνα έκτακτης ανάγκης.
Γιατί; Γιατί η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν καταπίνεται πια με αύξηση του κατώτατου μισθού των 40 ευρώ. Ούτε με προεκλογικά καλάθια. Ούτε με πανηγυρικές δηλώσεις για «μεταρρυθμίσεις» που δεν αγγίζουν τη ζωή των πολιτών. Και σίγουρα όχι όταν ακόμη και οι πιο καλοστημένες επικοινωνιακές προσπάθειες σκοντάφτουν πάνω στα Τέμπη, στην ακρίβεια, στην καθημερινότητα.
Και κάπως έτσι, τα Εξάρχεια ξαναγίνονται σκηνικό. Ξαναπαίζουν τον ρόλο του «εσωτερικού εχθρού». Το πρόβλημα δημιουργείται για να εμφανιστεί – προβλέψιμα – η λύση: «νόμος και τάξη».
Η πλατεία έχει ΜΑΤ μόνιμα, το εργοτάξιο του μετρό φρουρείται σαν στρατηγείο, αλλά η κυβέρνηση επιμένει πως πρόκειται για «επικίνδυνη περιοχή». Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή που παρουσίαζε κάθε γκράφιτι σαν κακούργημα.
Η απαγόρευση εκδηλώσεων δεν είναι μέτρο ασφάλειας. Είναι πολιτικό μήνυμα. Δεν απευθύνεται στα Εξάρχεια. Απευθύνεται στους ψηφοφόρους που πρέπει να πιστέψουν ότι η κυβέρνηση «κρατά τον έλεγχο».
Το ερώτημα είναι απλό: θα συνεχίσει η κοινωνία να καταναλώνει ανακυκλωμένο φόβο; Ή απλώς έχει πάψει να συγκινείται από κόλπα που έχουν αποκαλυφθεί;
Γιατί όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να ντύσουν την αμηχανία με στολή επιβολής, το κοινό έχει πια μάθει να ξεχωρίζει την αυθεντικότητα από την κατασκευή.
