Η εκλογή του Πάπα Φραγκίσκου επαναστατεί στην Καθολική Εκκλησία, αναγεννώντας την ηθική της εξουσία και προσαρμόζοντάς την στις σύγχρονες προκλήσεις. Όταν ο Πάπας Φραγκίσκος εξελέγη το 2013, η Καθολική Εκκλησία βρισκόταν σε μία κρίσιμη καμπή. Αντιμετώπιζε την υποχώρηση της θρησκευτικότητας στην Ευρώπη και την αύξηση του Προτεσταντισμού στον Παγκόσμιο Νότο. Επιπλέον, είχε να διαχειριστεί τη σοβαρή σκιά των σκανδάλων σεξουαλικής κακοποίησης που είχαν πλήξει την αξιοπιστία της. Στο πλαίσιο αυτό, η εκλογή του Αργεντίνου Καρδινάλιου Μπεργκόλιο φάνταζε ως μία στρατηγική επιλογή που συνδύαζε τη σταθερότητα με την προοδευτική μεταρρύθμιση.
Υιοθετώντας το όνομα Φραγκίσκος προς τιμήν του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, ο Πάπας αποφάσισε να υιοθετήσει μια πιο ταπεινή προσέγγιση. Από την επιλογή κατοικίας μέχρι τον τρόπο μετακίνησης, η νέα του εικόνα συνδύαζε απλότητα και ουσία, επαναφέροντας το ηθικό κύρος της Εκκλησίας. Ο Πάπας Φραγκίσκος εστίασε στην ανάγκη να στραφεί η Εκκλησία προς τους φτωχούς και τους περιθωριοποιημένους, υπογραμμίζοντας ότι αυτή έπρεπε να αποτελεί το κύριο μέλημα του ιεραποστολικού έργου.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του, προέβη σε τολμηρές δηλώσεις για τα κοινωνικά ζητήματα, υπερασπίστηκε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ενώ καταδίκασε τη συντήρηση του καπιταλισμού και τον καταναλωτισμό. Η διαρκής υπενθύμιση ότι «ποιος είμαι εγώ για να κρίνω;» επιβεβαίωσε την ανεκτικότητα απέναντι στα ΛΟΑΤ άτομα, ενώ το μέγεθος των σκανδάλων εντός της Εκκλησίας αντιμετωπίστηκε με ειλικρίνεια και θάρρος.
Συνοψίζοντας, ο Πάπας Φραγκίσκος πέτυχε να προσφέρει μία νέα εικόνα σε ένα θεσμό με μακρά ιστορία και βαθιές ρίζες στην παράδοση. Η αποστολή του υπενθύμισε ότι η ταπεινότητα και η στήριξη των αναγκεμένων είναι αδιαμφισβήτητες πτυχές της πίστης. Παρά την εσφαλμένη αντίληψη ότι η Καθολική Εκκλησία χάνει την επιρροή της, οι προσπάθειές του κατάφεραν να την καταστήσουν ξανά σχετική σε έναν κόσμο που απαιτεί περισσότερη δικαιοσύνη και ανθρωπιά.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
