Αναλύουμε τη γλώσσα και τον λόγο της ελληνικής τραγωδίας, εξερευνώντας τη σύνθετη φύση του θεατρικού έργου. Έχει ήδη αναφερθεί ότι το τραγικό δράμα είναι ένα πολυδιάστατο είδος, στο οποίο συνδυάζονται γλωσσικά και άλλα στοιχεία από δύο προγενέστερες μορφές της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας: το έπος και τη λυρική ποίηση. Η γλώσσα της τραγωδίας είναι εξαιρετικά ποικιλόμορφη και πολυσημειακή, καθώς συνυπάρχουν μυθολογικά και παραδοσιακά στοιχεία, προφορική διάλεκτος και η λογοτεχνική γλώσσα της κλασικής Αθήνας. Οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές του 5ου αιώνα π.Χ. δεν στοχεύουν σε μια ρεαλιστική αναπαράσταση του μύθου, αλλά προσπαθούν να προσεγγίσουν τον μυθικό κόσμο με βάση τις αντιλήψεις και τη γλώσσα της εποχής τους.
Αυτή η διαδικασία δημιουργεί μια μοναδική θεατρική πραγματικότητα, η οποία ισορροπεί μεταξύ του παλιού και του καινούριου, του μύθου και της ιστορίας. Αυτή η ιδιότυπη ενότητα ετεροτήτων και αντιθέσεων προσφέρει στον θεατή μοναδικές στιγμές απόλαυσης, θέτοντάς τον παράλληλα αντιμέτωπο με ηθικά διλήμματα και κεφαλαιώδη ερωτήματα για τη θέση του στον κόσμο και τη σχέση του με τους θεούς και τους ανθρώπους. Η μαγεία του λόγου της τραγωδίας έχει απασχολήσει τους στοχαστές από τον 5ο αιώνα π.Χ., με τον Γοργία να ισχυρίζεται ότι η τραγωδία δημιουργεί μια μορφή απάτης, στην οποία ο απατημένος είναι πιο σοφός από αυτόν που δεν εξαπατήθηκε.
Η φαινομενικά παράδοξη αυτή αντίληψη αποκαλύπτει την πεποίθηση του Γοργία ότι όλα συμβαίνουν στη σφαίρα της φαντασίας, με την απουσία απόλυτων αξιών και πραγματικότητας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
