Η δημοκρατία απαιτεί αναγνώριση των συγκρούσεων και ένα χώρο διαλόγου για τα αντίθετα συμφέροντα. Στους ταραγμένους καιρούς που βιώνουμε, συχνά αναφερόμαστε στην έννοια της ενότητας, η οποία προβάλλεται ως η ιδανική λύση. Αυτή η έννοια χρησιμοποιείται ευρέως σε κυβερνητικές ομιλίες και σε δηλώσεις των μέσων ενημέρωσης σχετικά με τη δημοκρατία, δημιουργώντας μια ψευδή αίσθηση συλλογικής συμφιλίωσης. Όμως, αυτή η εκκίνηση για ενότητα κρύβει την ανάγκη να παραμερίσουμε τις συγκρούσεις και να αποδεχτούμε μια εκδοχή της αρμονίας που εξυπηρετεί μόνο τους ήδη ισχυρούς.
Ο Καρλ Σμιτ είχε επισημάνει ότι όποιος μιλά για ανθρωπότητα στην ουσία ψεύδεται. Εκείνοι που επιδιώκουν να υποτάξουν όλους κάτω από την παγκόσμια σημαία της ανθρωπιάς αγνοούν τις αντικρουόμενες ανάγκες και τις ανισότητες της εξουσίας. Αν και η κριτική του Σμιτ μπορεί να έχει ακραία στοιχεία, όπως η ρατσιστική του αντίληψη, η σημασία της παραμένει επίκαιρη. Σήμερα, οι λανθασμένες έννοιες του εμείς από την Δεξιά και τους φιλελεύθερους παραβλέπουν ότι η πολιτική είναι αναπόφευκτα ένας αγώνας συμφερόντων.
Η πολιτική ενότητας τελικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που ήδη κυριαρχούν. Αυτή η κατάσταση προκαλεί τη σιωπηλή συμμόρφωση των πολιτών και την ανατροπή της αληθινής δημοκρατικής διαβούλευσης. Η αναγνώριση των διαφόρων συμφερόντων, όπως υποστηρίζει ο Justus Seuferle, είναι ουσιαστική για τη διαμόρφωση μιας πραγματικής δημοκρατίας.
Είναι επομένως αναγκαίο να αναγνωρίσουμε ότι η δημοκρατία δεν είναι η επιβολή της ενότητας, αλλά μια συνεχής διαπραγμάτευση των διαφορών μας, όπου ο καθένας πρέπει να έχει τη δυνατότητα να εκφράσει τις ανάγκες και τα συμφέροντά του. Η πολιτική της σύγκρουσης είναι τελικά εκείνη που ενδυναμώνει τη δημοκρατία και επιτρέπει στους πολίτες να συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
