Οι πρωταγωνιστές στο παγκόσμιο παιχνίδι, Τραμπ και Πούτιν, είναι αρνητικά προκατειλημμένοι απέναντι στην Ελλάδα και, αντίθετα, έχουν κοινούς κώδικες με τον Ερντογάν.
Ο θρίαμβος του Πούτιν δεν είναι το μοναδικό αγκάθι για την ελληνική κυβέρνηση, με την οποία οι σχέσεις παραμένουν προβληματικές. Προστίθεται η αμερικανική αποδοχή της συζήτησης για πιθανές εδαφικές παραχωρήσεις, αλλά και η απογοητευτική εικόνα των Ευρωπαίων ηγετών στον Λευκό Οίκο.
Το πιο ισχυρό δίδυμο της διεθνούς σκηνής, ο Ντ. Τραμπ και ο Β. Πούτιν, διατηρούν αρνητική στάση απέναντι στην Αθήνα. Ο Τραμπ εξαιτίας των στενών δεσμών που είχε ο προκάτοχός του Τζο Μπάιντεν με την ελληνική κυβέρνηση, και ο Πούτιν λόγω της απροκάλυπτης ελληνικής στήριξης προς την Ουκρανία, χωρίς καμία προσπάθεια εξισορρόπησης απέναντι στη Μόσχα.
Στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που αναδύεται, οι Τραμπ και Πούτιν δεν εμφανίζονται ως αντίπαλοι ηγέτες χωρών, αλλά ως εκφραστές του ίδιου μοντέλου εξουσίας: αυταρχισμός, αναθεωρητική πολιτική, απαξίωση του διεθνούς δικαίου και αδιαφορία για τις σχέσεις με την ΕΕ. Από κοινού χαράσσουν στρατηγικές για τη διαχείριση των παγκόσμιων κρίσεων, μετατρέποντας τη διπλωματία σε παιχνίδι όπου η αδύναμη χώρα μοιάζει με μπαλάκι του γκολφ και η ισχυρή με μπαστούνι που το κατευθύνει στην τρύπα, όποτε αυτό κρίνεται εφικτό.
Οσα συνέβησαν στον Λευκό Οίκο δείχνουν ότι η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων και κουλτούρας ασφάλειας στη Δύση όχι απλώς δεν ευνοεί τη χώρα μας αλλά την υποχρεώνει σε ανασχεδιασμό εθνικής στρατηγικής.
– Οι πρωταγωνιστές στο παγκόσμιο παιχνίδι, Τραμπ και Πούτιν, είναι αρνητικά προκατειλημμένοι απέναντι στην Ελλάδα και, αντίθετα, έχουν κοινούς κώδικες με τον Ερντογάν με τον οποίο υπάρχουν ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίες.
– Οι φυσικοί μας σύμμαχοι, οι Ευρωπαίοι, δεν κατάφεραν χθες να επιβάλλουν ούτε μια θέση (για την κατάπαυση πυρός, τις εγγυήσεις ασφάλειας της Ουκρανίας και τη μη παραχώρηση εδαφών), ενώ κινδυνεύουν να υποστούν το οικονομικό βάρος της αγοράς αμερικανικών εξοπλισμών για την Ουκρανία.
– Όχι μόνο αυτό, αλλά αποδέχονται την έξοδο του κατηγορούμενου για εγκλήματα πολέμου Β. Πούτιν από τη διεθνή απομόνωση και εγκαταλείπουν την πρακτική των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας χωρίς καν να το συζητήσουν σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
– Η πίεση που ασκείται στον Ζελένσκι για υποχωρήσεις δείχνει τι περιμένει τους αδύναμους στο νέο διεθνές πλαίσιο που αναγνωρίζει ως μόνο δίκαιο το δίκαιο του ισχυρού. Στα ελληνοτουρκικά, η εθνική στρατηγική βασίζεται στην υπεροχή του διεθνούς δικαίου και στο προνόμιο της συμμετοχής στην ΕΕ. Υπεροχή του διεθνούς δικαίου δεν αναγνωρίζεται πια από τα “αφεντικά” του δυτικού κόσμου και η ΕΕ δεν αποτελεί ισότιμο συνομιλητή τους.
Πηγή: dnews.gr
