Αυτός ο τόπος δε θ’ αλλάξει ποτέ. Γιατί να αλλάξει;
*Από την έντυπη έκδοση της Politic στο πλαίσιο της 89ης ΔΕΘ
Ο άνθρωπός του είναι καμωμένος να γυρεύει βόλεμα. Θέλει βουλευτή να τον ξελασπώνει, να του σβήνει κλήσεις, να τον βγάζει απ’ τα μπλεξίματα. Να τον χτυπάει την πλάτη στην πλατεία, να του στέλνει κάρτες στη γιορτή, να του βαφτίζει τα παιδιά για να ’χει να λέει πως έχει κουμπάρο στην εξουσία.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι εξαίρεση. Είναι ο καθρέφτης μας. Βόθρος που ξεχειλίζει κι εμείς κάνουμε ότι δεν μυρίζει. Και το πιο σάπιο; Ότι δεν μας φτάνει να τα ανεχόμαστε, τα ζηλεύουμε. Θέλουμε να ’μαστε εμείς στις θέσεις τους.
Γι’ αυτό σωπαίνουμε. Γιατί κατά βάθος χειροκροτούμε. Στη νιρβάνα μας, μασουλάμε τις φακές και την ίδια ώρα ξεσκίζουμε όποιον βρει το θάρρος να μιλήσει. Γκρινιάζουμε για τα ενοίκια που μας πνίγουν κι από την άλλη νοικιάζουμε τρύπες σε τιμές που δεν αντέχονται. Δυο φύσεις κουβαλάμε: θύμα και τύραννος. Καταπιεζόμαστε, καταπιέζουμε.
Αυτή είναι η νέα βαρβαρότητα, Κεμάλ. Άνθρωποι τυφλωμένοι να παραληρούν στο ίντερνετ, να θέλουν άλλους να πνιγούν στη θάλασσα. Υπουργοί να ξεπουλάνε παιδεία και υγεία στους κολλητούς, να τρώνε τα ταμεία σαν μεζέδες. Κι εμείς, stories με ηλιοβασιλέματα.
Κι η πόλη μου, η Θεσσαλονίκη, κάθε Σεπτέμβρη το ίδιο loop υποσχέσεων. Πρωθυπουργοί να τάζουν copy–paste έργα. Ξεχασμένοι φάκελοι με καινούργια ημερομηνία. Μια πόλη–νύφη για δέκα μέρες, που τη δείχνουν, τη ντύνουν και την ξεγυμνώνουν ξανά. Μια πόλη–παρακόρη, τη βάφουν με υποσχέσεις που ξεπλένονται στην πρώτη βροχή του Οκτώβρη.
Δήμαρχοι να κερνάνε «παράδοση» με ουίσκι. Κι εμείς να φωνάζουμε «να μην έρθει ξένος να μας τη χαλάσει», την ώρα που την κάναμε σκουπίδι μόνοι μας.
Γι’ αυτό σου λέω, Κεμάλ.
Αυτός ο τόπος δε θα αλλάξει. Όχι γιατί δεν μπορεί. Γιατί δεν θέλει.
Και το χειρότερο;
Στο τέλος θα χαμογελάμε στον εξευτελισμό μας. Θα τον κάνουμε γλέντι. Θα τον βαφτίσουμε πανηγύρι.
Κι όλοι θα χειροκροτάμε. Γιατί έτσι μάθαμε: να μετατρέπουμε την ξεφτίλα μας σε πανηγύρι, να τη ντύνουμε με φτηνά στολίδια και να την πουλάμε για παράδοση.
Αυτή είναι η παράδοσή μας, Κεμάλ.
Χορός πάνω στα συντρίμμια μας.
Καληνύχτα, Κεμάλ.
