Πολλοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι της ΝΔ, κυρίως της πατριωτικής και πιο συντηρητικής πτέρυγας, αισθάνονται ότι το κόμμα απομακρύνθηκε σταδιακά από τον «φυσικό» του χώρο.
Η Νέα Δημοκρατία, ως η κύρια πηγή έκφρασης της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, βρίσκεται σήμερα ενώπιον μιας πολυεπίπεδης πολιτικής πρόκλησης που δεν είναι άλλη από το να διατηρήσει τον χαρακτήρα της ως ευρωπαϊκή, φιλελεύθερη δύναμη σταθερότητας, χωρίς να αγνοεί το γεγονός ότι ένα κομμάτι της δεξιάς βάσης της έχει απομακρυνθεί, αισθανόμενο ότι δεν εκπροσωπείται πολιτικά και ιδεολογικά από την σημερινή ηγεσία. Γι’ αυτό το κενό στα δεξιά της ΝΔ μεγαλώνει διαρκώς, με αποτέλεσμα το Μέγαρο Μαξίμου να προσπαθεί να ρίξει γέφυρες στον Αντώνη Σαμαρά προκειμένου να γυρίσει στο… μαντρί.
Το πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος δεν είναι συγκυριακό. Ούτε αφορά μόνο τις δημοσκοπήσεις ή τα ποσοστά της ΝΔ στη Βόρεια Ελλάδα, όπου η «Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου έχει αναδειχθεί σε δεύτερη δύναμη στη Μακεδονία και τη Θράκη. Το κενό στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας είναι πλέον ορατό και πολιτικά ανησυχητικό. Και όσο παραμένει, θα τροφοδοτείται από το συνεχιζόμενο παράπονο περί ιδεολογικής εγκατάλειψης που βασανίζει χιλιάδες ψηφοφόρους του κόμματος.
Η Δεξιά «συνείδηση» που αισθάνεται ξένη στο «σπίτι» της
Πολλοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι της ΝΔ, κυρίως της πατριωτικής και πιο συντηρητικής πτέρυγας, αισθάνονται ότι το κόμμα απομακρύνθηκε σταδιακά από τον «φυσικό» του χώρο, στην προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη να διευρυνθεί προς το κέντρο. Έγινε, δηλαδή, ένα μεγαλύτερο «Ποτάμι». Η στρατηγική αυτή, παρότι αποδείχθηκε εκλογικά επιτυχημένη, δημιούργησε ρωγμές στη βάση του κόμματος, που σήμερα εξελίσσονται σε πραγματικό πολιτικό ρήγμα. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο λόγω της απουσίας προσώπων που μπορούν να εκφράσουν αυτό το ιδεολογικό ρεύμα.
Για παράδειγμα η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά, ενός πολιτικού με ευρεία απήχηση σε αυτή την πλευρά του κομματικού φάσματος, αποτελεί εδώ και καιρό μια «πληγή» που δεν κλείνει. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές πολιτικές συζητήσεις, εντός της «γαλάζιας» Κοινοβουλευτικής Ομάδας, πολλοί τάσσονται υπέρ της επαναπροσέγγισης με τον πρώην πρωθυπουργό ώστε να επιστρέψει στο πολιτικό «σπίτι» του.
Οι γέφυρες προς τον Σαμαρά
Το ερώτημα λοιπόν είναι σαφές: μπορεί και πρέπει η Νέα Δημοκρατία να ξαναχτίσει γέφυρες με τον Αντώνη Σαμαρά και το ακροατήριο που εκείνος εκφράζει; Η απάντηση είναι «ναι», αν ο στόχος είναι η ενότητα, η ιδεολογική συνοχή και η εκλογική νίκη. Ο Σαμαράς, είτε συμφωνεί κανείς μαζί του είτε όχι, είναι ένας πολιτικός με καθαρή ιδεολογική ταυτότητα, με πατριωτικό πολιτικό λόγο, με αναγνωρίσιμο αποτύπωμα στην εξωτερική πολιτική και με συνεπή στάση στα εθνικά θέματα. Το κοινό που τον ακολουθεί, δεν αναζητά ακραίες θέσεις, αλλά μια σαφή υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας, της ασφάλειας και της κοινωνικής συνοχής. Αυτή τη στιγμή, πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά τα αναζητεί εκτός ΝΔ, και αυτό είναι προβληματικό για τη σημερινή ηγεσία του κόμματος.
Αναμφίβολα η συνύπαρξη διαφορετικών πολιτικών ρευμάτων στο εσωτερικό ενός μεγάλου κόμματος δεν είναι μειονέκτημα. Είναι προϋπόθεση για τη μακροχρόνια ανθεκτικότητά του. Ωστόσο, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές κεντροδεξιές παρατάξεις, έτσι και στη Νέα Δημοκρατία, η ισορροπία μεταξύ του κέντρου και της δεξιάς πτέρυγας είναι καθοριστική για τη μακροημέρευση και την εκλογική επιτυχία.
Η πολιτική ουσία πίσω από τις κινήσεις
Άρα, αν η ΝΔ επιθυμεί να περιορίσει τις διαρροές της, η επαναφορά του Αντώνη Σαμαρά είναι αναγκαία. Όχι ως συμβολική χειρονομία, αλλά ως στρατηγική επανασυσπείρωσης. Για να μη χαθεί ο έλεγχος του χώρου από κόμματα που επενδύουν στον εύκολο λαϊκισμό και τις μονοθεματικές καταγγελίες. Η συζήτηση αυτή δεν αφορά το παρελθόν, ούτε προσωπικές φιλοδοξίες. Αφορά το πολιτικό παρόν και το μέλλον του κόμματος.
