Η χειρουργική του πεπτικού συστήματος έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο, καθώς οι τυπικές πρακτικές των τελευταίων δεκαετιών αντικαθίστανται με σύγχρονες μεθόδους. Μετράμε περισσότερα από 200 χρόνια από την πρώτη επέμβαση παχέος εντέρου το 1823 στη Lyon της Γαλλίας, και η εξέλιξη της τεχνολογίας μαζί με την προόδο της χειρουργικής επιστήμης έχουν αλλάξει ριζικά τον τρόπο αντιμετώπισης των παθήσεων του πεπτικού συστήματος . Οι κακοήθειες του εντέρου είναι πλέον στη δεύτερη θέση θνησιμότητας και στην τρίτη συχνότητας (10% όλων των κακοηθειών) μετά τις νόσους του πνεύμονα, γεγονός που καθιστά προφανή την ανάγκη για τη χρήση όλο και πιο καινοτόμων τεχνικών.
Σήμερα, προσθέτει, η χειρουργική των ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών (Ρομποτική & Λαπαροσκοπική), με ελάχιστο ή καθόλου τραύμα και σπάνιες μετεγχειρητικές επιπλοκές, οφείλει να αποτελεί την κύρια μέθοδο παρέμβασης .
«Νεότερες τεχνικές και τεχνολογίες στη χειρουργική του παχέος εντέρου μειώνουν σημαντικά την πιθανότητα να χρειαστεί ο ασθενής να υποβληθεί σε κολοστομία μετά από μεγάλες επεμβάσεις στον πεπτικό σωλήνα. Ασθενείς που πλέον δεν υποβάλλονται σε πολύωρα χειρουργεία, μπορούν να πάρουν εξιτήριο σε 1-2 ημέρες και επιστρέφουν στην εργασία τους γρήγορα, χωρίς εκτεταμένες ουλές στο σώμα τους» επισημαίνει.
«Όλα αυτά συνθέτουν μια ελπιδοφόρα πραγματικότητα που οι ασθενείς με σοβαρά προβλήματα του πεπτικού τους συστήματος πρέπει να γνωρίζουν και να μην απορρίπτουν τη χειρουργική παρέμβαση χωρίς να ενημερωθούν για το πρόβλημά τους και τις νέες θεραπείες που είναι διαθέσιμες. Οι χειρουργοί προτείνουν εξατομικευμένες θεραπείες, ανάλογα με τις ανάγκες του ασθενούς» σημειώνει.
Οι ερωτήσεις που θέτουν οι ασθενείς που διαγιγνώσκονται με κακοήθεια του εντέρου εστιάζουν σε ζητήματα επιβίωσης, ποιότητας ζωής και αναγκαιότητας χημειοθεραπειών ή ακτινοβολιών.
Η προσέγγιση πρέπει να είναι ολιστική και προς το συμφέρον του ασθενούς, με τη συνεργασία διαφόρων ειδικοτήτων που θα αποφασίσουν συλλογικά για την κατάλληλη θεραπεία.
Όπως τονίζει, πριν την έναρξη της θεραπείας, ο ασθενής πρέπει να γνωρίζει ότι είναι σημαντικό να ληφθεί λεπτομερές ιστορικό για συγγενείς με παρόμοια προβλήματα καθώς και για άλλα προβλήματα υγείας, ώστε να υπολογιστεί το ρίσκο και το όφελος της θεραπείας.
Είναι επίσης επιτακτική η χαρτογράφηση του προβλήματος, η οποία περιλαμβάνει τη χρήση αξονικών και μαγνητικών τομογραφιών, καθώς και τη γενετική ανάλυση του όγκου.
Ένα μικρό ποσοστό των ασθενών μπορεί να υποβληθεί σε ανοσοθεραπεία, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική από την χημειοθεραπεία.
Η ποιότητα ζωής και η ύπαρξη κολοστομίας είναι σοβαρά ζητήματα που μπορούν σήμερα να αποφευχθούν σε μεγάλο βαθμό. «Με τον κατάλληλο συνδυασμό απεικόνισης, γενετικής ανάλυσης και προηγμένης χειρουργικής πρακτικής, οι ασθενείς σήμερα έχουν περισσότερες επιλογές από ποτέ και μπορούν να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε σοβαρό πρόβλημα με αισιοδοξία» καταλήγει.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
