Αναλύοντας την αιώνια αντίφαση της ανθρώπινης φύσης και τις εκφράσεις της στην ιστορία. Ο Κώστας Σταματίου, στο πρόσφατο άρθρο του για τον Τ. Σ. Έλιοτ, αναφέρεται στη ρήση του Ηράκλειτου «Οδός άνω κάτω μία και αυτή», αναδεικνύοντας τη διαρκή ροή και μεταβολή των πραγμάτων. Πίσω από τις ποικιλόμορφες εντάσεις και αντιφάσεις, βρίσκεται μια τελική ενότητα που συμπεριλαμβάνει τα πάντα. Αυτή τη φιλοσοφία φαίνεται να υποστηρίζει και ο σημαντικός Κ. Θ. Δημαράς στην επιφυλλίδα του, που δημοσιεύθηκε στο Βήμα τον Ιούλιο του 1973 με τίτλο «Η τραμπάλα».
Στη σημερινή μας συζήτηση, θα εξετάσουμε τα όρια που περιβάλλουν κάθε ανθρώπινη πολυφωνία και φωνή. Αναφορικά με την πρόοδο, η διάκριση είναι θολή, καθώς, όπως αναφέρει ο Δημαράς, «δεν μιλάμε για ανακύκλωση, αλλά για μια συνεχώς επαναλαμβανόμενη τραμπάλα». Η ανθρωπότητα, σύμφωνα με τον Δημαρά, δεν έχει ξεφύγει ποτέ από το δίλημμα που σχηματίζουν ο στοχασμός και το συναίσθημα. Ο κύκλος αυτός, που συνδέει το απολλώνιο και το διονυσιακό, εκφράζει την ανθρωπότητα μέσα στον ιστορικό της χώρο.
Το γεγονός ότι οι διανοούμενοι συχνά φαίνεται να αγνοούν αυτή την κίνηση εντός του σταθερού άξονα, ενισχύει την επανάληψη αυτού του διλήμματος. «Η επιστήμη αποδεικνύει συνεχώς ό,τι, αν θέλουμε, αμφισβητεί η ίδια». Εν τέλει, η ιστορία είναι το αποδεικτικό στοιχείο για τις εναλλαγές ανάμεσα σε θρησκευτικές και άθεες αξίες, τις οποίες η ανθρωπότητα συνεχώς ανανεώνει και επαναλαμβάνει.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
