Ανακαλύψτε πώς ο ελληνικός κινηματογράφος αποτυπώνει τις μνήμες της Χούντας και του Πολυτεχνείου. Αν υπάρχει μία περίοδος της ελληνικής ιστορίας που το σινεμά ποτέ δεν παραλείπει να εξερευνήσει, αυτή είναι η δικτατορία του 1967 και η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Από τις πρώτες μεταπολιτευτικές ταινίες μέχρι τις πιο πρόσφατες δημιουργίες νέων σκηνοθετών, οι ταινίες που θίγουν τη Χούντα λειτουργούν ως μια συνεχής επανεκκίνηση της μνήμης: άλλοτε μέσω προσωπικών ιστοριών, άλλοτε με καθαρά πολιτική προσέγγιση και άλλοτε με έναν πιο ποιητικό και υπαινικτικό τόνο. Στα χρόνια αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, το σινεμά μπήκε δυναμικά στη διαδικασία της καταγραφής. Ταινίες όπως ο «Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και το «Χάππυ Νταίη» του Παντελή Βούλγαρη απεικόνισαν χωρίς περιστροφές το κλίμα φόβου, καταστολής και σιωπής της επταετίας. Το Πολυτεχνείο λειτούργησε κινηματογραφικά σαν ένα σημείο αναφοράς, σχεδόν σαν μύθος.
Η μνήμη ως πράξη αντίστασης χαρακτηρίζει τις τελευταίες ταινίες που εξερευνούν αυτήν την περίοδο. Οι δημιουργοί επιλέγουν συχνά έμμεσες αφηγήσεις, παρουσιάζοντας οικογενειακές ιστορίες όπου η Χούντα είναι στο υπόβαθρο και δράματα ενηλικίωσης που δείχνουν την επιρροή της εποχής στους χαρακτήρες. Ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι αυτές οι ταινίες προσπαθούν να κατανοήσουν όχι μόνο τι συνέβη τότε, αλλά και πώς ο αντίκτυπός τους επηρεάζει το σήμερα.
Η μνήμη, ως ενεργή πράξη αντίστασης, αποδεικνύει ότι οι Χούντα και Πολυτεχνείο δεν είναι απλά ιστορικά κεφάλαια· μέσω του σινεμά, γίνονται ένας ζωντανός διάλογος μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.
Καθώς η ελληνική κινηματογραφία συνεχίζει να αναδεικνύει αυτά τα σημαντικά γεγονότα, η ανάγκη για αναγνώριση και συνειδητοποίηση της ιστορίας παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ.
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
