«Γερνάμε όταν θέλουμε εμείς να γεράσουμε. Η ηλικία μας βρίσκεται εκεί που θέλουμε εμείς να βρίσκεται και δεν συνδέεται με μία ημερομηνία γέννησης που δείχνει η ταυτότητα».
Για τις κυρίες Κάτια Δανδουλάκη, Μάρω Κοντού και Μαρινέλλα, ο χρόνος είναι μια προσωπική επιλογή που συνδέεται με τη θέληση και τη δημιουργία. Για τον συγγραφέα-ακαδημαϊκό Θανάση Βαλτινό, ο χρόνος εν τέλει καθορίζεται από όσα έχουν εντυπωθεί στη μνήμη καθενός. Για τον Τίτο Πατρίκιο, ο χρόνος μπορεί να είναι ένα ποίημα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, δημιουργώντας μια νέα εικόνα του παρόντος -όπως τα ποιήματα που εξακολουθεί να γράφει στα 91 χρόνια του. Και είναι ανεξάρτητος από τη δημιουργία: Ο Μότσαρτ συνέθετε πριν συμπληρώσει τα δέκα χρόνια του, ο Γκαίτε έγραψε τα μεγαλύτερα έργα του στα 70.
Για τον Διονύση Σαββόπουλο αρκούσε μια βουτιά στον δικό του στίχο: Υπάρχει ο μικρός χρόνος, ο φυσικός χρόνος που αλλάζει μαζί με τις εποχές, και ο μεγάλος χρόνος, ο χρόνος της καρδιά μας, εκείνος που καθορίζεται από τις προσωπικές στιγμές μας και είναι ο χρόνος που μας ανήκει και σηματοδοτεί τη ζωή μας.
Για τον διεθνούς φήμης καθηγητή ενδοκρινολογίας, Φώτη Παυλάτο, ο χρόνος είναι αυτός που συντηρεί τη δάδα της γνώσης και δένει τη μια γενιά με την επόμενη.
Όλοι τους παραβρέθηκαν σε ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε το Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» με τίτλο «μεγαλώνοντας», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Τρίτης Ηλικίας, όπου και παρουσιάστηκε το Κέντρο Γηριατρικής Αξιολόγησης, που λειτουργεί στο νοσηλευτικό κέντρο, και έχει στόχο τη βελτιστοποίηση της λειτουργικής κατάστασης των ηλικιωμένων και τη διατήρηση της ποιότητας ζωής και της αυτονομίας τους.
«Ο χρόνος είναι μυστήριο και θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε με δέος. Να μη θυσιάζουμε τη ζωή μας για πράγματα που είναι πέρα από την ουσία τους. Να ζούμε καλά τη ζωή μας», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Βαλτινός.
Για την Κάτια Δανδουλάκη ο χρόνος είναι ένας φίλος, ο οποίος «μας χαϊδεύει, μας συμβουλεύει, μας παροτρύνει, δεν μας φοβερίζει ποτέ, αρκεί να ξέρουμε να συνεργαζόμαστε μαζί του και να τον αγαπάμε».
Η «συνταγή» της κ. Δανδουλάκη για να παραμένουμε «νέοι» είναι να αγαπάμε τη ζωή μας και να ονειρευόμαστε. «Έχω μέσα μου το σύνδρομο της μαθήτριας. Θέλω να μαθαίνω, από τη δουλειά μου, από την ίδια τη ζωή. Είναι ένα παιδικό σύνδρομο που με κυνηγάει σε όλη μου τη ζωή. Δόξα τω Θεώ, αυτό μου δίνει νεανική ενέργεια στην ψυχή μου, δηλαδή, και νομίζω ότι το παν είναι να γεμίζεις τον χρόνο σου με όνειρα που θέλεις να πραγματοποιήσεις. Να μην αποσύρεσαι από τα όνειρα», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Δανδουλάκη.
Συμβουλεύει μάλιστα τους ανθρώπους να μη μάχονται το χρόνο και να μην αποσύρονται και φέρνει ως παράδειγμα κάποιον που στα 47 χρόνια βγήκε στη σύνταξη. «Για μένα όταν ήμουν 47 χρονών ήταν η στιγμή της μεγαλύτερης δημιουργικότητάς μου. Μου φάνηκε τρελό, κάποιος να θέλει να συνταξιοδοτηθεί σε αυτή την ηλικία και κατάλαβα ότι είναι προσωπική απόφαση το πότε κλείνουμε το κουμπί και λέμε “τώρα μεγάλωσα”, “τώρα έγινα μια γιαγιά, έχω εγγόνια”. Όχι, αυτό που πρέπει να πούμε είναι, “τώρα έγινα μια γιαγιά που έχει τη ζωή της, έχει και τα εγγόνια της”».
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών αντιπροσωπεύουν στη χώρα μας ποσοστό πάνω από το 20,7% του πληθυσμού και, σύμφωνα με τις προβλέψεις, το 2030 θα είναι περίπου το 30% του πληθυσμού, ενώ το 2050 θα πλησιάσουν το 1/3 του πληθυσμού.
