Η τέχνη του Κώστα Βάρναλη αποκαλύπτει την αλήθεια μέσω του συναισθήματος και της προσωπικής εμπειρίας. Ο Κώστας Βάρναλης, με τη μοναδική του φωνή, προσκαλεί τον αναγνώστη να αναλογιστεί τη βαθιά σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την αλήθεια. Η τέχνη δεν ασχολείται με το ωραίον· το αγνοεί, όπως η αλήθεια, όπως η ζωή, στην υψηλότερη έννοιά της. Στα κείμενά του, ο Βάρναλης αναζητά μια αλήθεια που δεν βασίζεται σε όρους εξωτερικούς, αλλά σε εσωτερικές βιώματα και συναισθήματα. Δεν μπορεί να πιστεύω τίποτα που δεν το αισθάνομαι. Η ειλικρίνεια, η οποία καθορίζει τη γραφή του, προϋποθέτει μια βαθιά συναισθηματική σύνδεση με το αντικείμενο της δημιουργίας.
Από την παιδική του ηλικία μέχρι την αφοσίωσή του στην τέχνη, ο Βάρναλης, που γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας το Φεβρουάριο του 1884, διαπρέπει στη λογοτεχνία από το 1904. Η πρώτη του ποιητική συλλογή «Κηρήθρες» δημοσιεύτηκε το 1905 και, από τότε, άφησε το στίγμα του με έργα όπως «Το φως που καίει» (1922) και «Σκλάβοι πολιορκημένοι» (1927). Ο Βάρναλης δεν σταμάτησε ποτέ να είναι στρατευμένος στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής του, και η συμμετοχή του στους αγώνες της εργατικής τάξης τον οδήγησε στην εξορία το 1935.
Στο σύνολο του έργου του, τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα διαπλέκονται με αντιαυταρχικά μηνύματα και αποκαλύπτουν την αντιφατική φύση του ανθρώπινου βίου. Στην κληρονομιά του παραμένει μια ξεχωριστή θέση για το δοκίμιο «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική» (1925) και για τα πεζά «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» (1932) και «Το ημερολόγιο της Πηνελόπης» (1946).
Ο Κώστας Βάρναλης, πιστός στις κομμουνιστικές του αρχές, τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν το 1959 και απεβίωσε στην Αθήνα στις 16 Δεκεμβρίου 1974, αφήνοντας πίσω του μια πλούσια κληρονομιά στην ελληνική λογοτεχνία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
