Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου είναι ένας ύμνος στη χαρά και στο ειρηνικό και συμφιλιωτικό πνεύμα της Ανάστασης των ταπεινών.
Ακού τα σήμαντρα των εξοχικών εκκλησιών. Φτάνουν από πολύ μακριά, από πολύ βαθιά. Από τα χείλη των παιδιών, από την άγνοια των χελιδονιών, από τις άσπρες αυλές της Κυριακής, από τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες των ταπεινών σπιτιών.
Άκου τα σήμαντρα των εαρινών εκκλησιών. Είναι οι εκκλησίες που δε γνώρισαν τη σταύρωση και την ανάσταση, αλλά γνώρισαν μόνο τις εικόνες του Δωδεκαετούς.
Γνώριζαν μια μάνα τρυφερή που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι και έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι, με το μήνυμα της επερχόμενης Μαγδαληνής στα μάτια του.
Χριστέ μου, τι θα ‘τανε η πορεία σου δίχως τη σμύρνα και το νάρδο στα σκονισμένα πόδια σου;
Εαρινή συμφωνία, Κέδρος 2009
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
