Συστήνεται ως ο Νικόλας της Τέχνης ή αλλιώς Nicola Delarte από το παρατσούκλι που του χάρισε ένας αξιωματικός όταν τον έβλεπε να σκιτσάρει σχεδόν καθημερινά στο στρατόπεδο.
Σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Νικόλας ανοίγει την καρδιά του και μιλά για τη μεγάλη του αγάπη, η οποία τον οδήγησε να δημιουργεί μεγάλων διαστάσεων έργα. Η εμπειρία του να δίνει ζωή σε ψυχρούς τοίχους παιδιατρικών νοσοκομείων μέσω του Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια ΦΛΟΓΑ μεταμορφώνει τους τοίχους σε επιφάνειες γεμάτες χρώμα και ελπίδα για τους μικρούς ασθενείς.
«Είναι ένας μικρός συνδυασμός ζωγραφικής και ξυλογλυπτικής», λέει ο Νικόλας για την τέχνη του. «Τα τελευταία δύο χρόνια μαζί με τον συνεργάτη μου Δημήτρη Παναγιωτόπουλο, εμπλουτίζουμε τα έργα και με άλλα υλικά, όπως φως, το οποίο χαρίζει μία εντυπωσιακή δυναμική διάσταση. Ένα από τα πιο δύσκολα έργα και το μεγαλύτερο για μένα είναι αυτό που κάνω τώρα. Είναι η εξωτερική τοιχογραφία μήκους 320 μέτρων ενός εργοστασίου στην Μάνδρα Αττικής. Ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος γιατί και το θέμα είναι πολύ ιδιαίτερο, αλλά και η επιφάνεια είναι δύσκολη. Επειδή είμαι τελειομανής και θέλω τα χρώματα, οι γραμμές και οι φόρμες μου να είναι άψογες, θα καθυστερήσει η αποπεράτωσή της.»
Όπως επισημαίνει, το έργο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για εκείνον, καθώς ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου ήθελε να δώσει μία άλλη αισθητική στον τοίχο της μάνδρας. Το θέμα σχετίζεται με την παραγωγή του συγκεκριμένου εργοστασίου και μεταφέρει ένα μήνυμα ζωής.
Ξεκίνησα δημιουργώντας ένα δάσος στο οποίο οι εργάτες κόβουν τα παλιά δέντρα, τα μεταφέρουν με μεγάλα φορτηγά και καθώς διασχίζουν πόλεις, φτάνουν στο εργοστάσιο. Στη συνέχεια, όλο αυτό το φορτίο επεξεργάζεται στα διάφορα μηχανήματα και βγαίνει σε διάφορες μορφές ενέργειας. Ο Nicola Delarte ξεκίνησε από ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι στη Δραπετσώνα όταν ήταν 6 ετών.
Στην ερώτηση αν «ξεχωρίζει κάποιο από τα έργα του», ο Νικόλας απαντά ότι όλα τα νιώθει «παιδιά του». Αυτή τη στιγμή, εκτός από δύο μεγάλα σε έκταση έργα, έχει στα σκαριά και τέσσερα μικρότερα. «Έχω φιλοτεχνήσει αρκετά για εταιρείες, οργανισμούς και καταστήματα διάσημων σεφ, ενώ συμμετέχω και σε live painting, όπως πρόσφατα στην έκθεση Hotel Show 2024. Όταν επισκέπτομαι χώρους που έχω δημιουργήσει, νιώθω όμορφα. Καμαρώνω που μετέτρεψα έναν άψυχο τοίχο σε κάτι που βγάζει συναίσθημα και πολλές φορές δίνει ένα μήνυμα. Και φυσικά είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν το παρατηρεί ο κόσμος και φωτογραφίζεται μαζί του. Αυτή είναι στην ουσία και η πρώτη ανταμοιβή, αλλά και η αναγνώριση του καλλιτέχνη», υπογραμμίζει.
Ένα από τα όνειρά του είναι να πραγματοποιήσει μια ατομική έκθεση ζωγραφικής, πιστεύοντας ότι «ήρθε η ώρα», ενώ «στόχος ζωής» είναι να μετατρέψει περισσότερους τοίχους νοσηλείας σε υπέροχες ζωγραφιές με χρώματα. Παραδέχεται ότι το πιο δύσκολο έργο που έχει φιλοτεχνήσει είναι η Ακτινοθεραπευτική πτέρυγα στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού.
«Για εκείνους τους μικρούς ήρωες έφτιαξα πλανήτες και διαστημόπλοια σε ένα παραμυθένιο σύμπαν με έντονα χρώματα, αλλά οι συνθήκες ήταν πραγματικά πολύ δύσκολες. Ήρθα πολύ κοντά στα παιδιά και στη θεραπεία τους. Το πρώτο διάστημα ήταν πρωτόγνωρο για μένα και δεν κατάφερα να προσαρμοστώ. Πολλές φορές με έβγαζαν έξω γιατί δεν άντεχα την εικόνα. Μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη μέσα μου όσο και το συναίσθημα», σημειώνει συγκινημένος και συνεχίζει. «Ζωγράφισα όσο μπορούσα καλύτερα και τον θάλαμο που βρίσκεται ο επιταχυντής, το μηχάνημα δηλαδή που κάνει τις ακτινοβολίες. Έμεινα εκεί δύο χρόνια, πηγαίνοντας κάθε μέρα και προσπαθώντας να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό για την ψυχολογία αυτών των παιδιών. Έχω ζωγραφίσει πέντε πτέρυγες και στα δύο Νοσοκομεία Παίδων, αλλά η συγκεκριμένη πτέρυγα είναι έργο ζωής και τα παιδιά εκεί είναι πραγματικοί ήρωες».
Πιστεύει πως στη δύσκολη εποχή που ζούμε «η Τέχνη μπορεί να βοηθήσει». «Φαντάσου να κάθεσαι στον καναπέ και να κοιτάς μια ζωγραφιά στον τοίχο. Αμέσως μπορεί να σε ταξιδέψει ή να σου χαρίσει ένα χαμόγελο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά κοίτα πόσο γαλανός είναι ο ουρανός! Ναι, το τοπίο μπορεί να είναι μαύρο, τα πράγματα μπορεί να είναι δύσκολα ή και να γίνουν δυσκολότερα, αλλά όπως λένε και οι Ισπανοί, ‘siempre hay esperanza’ (‘πάντα υπάρχει Ελπίδα’). Κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία, επιδιώκουμε την πρόοδο και προσπαθούμε να βάλουμε χρώμα στη ζωή μας. Γι’ αυτό αγαπώ την τέχνη αυτή. Γιατί με κάνει να ονειρεύομαι, να χαμογελώ, να βρίσκω την άλλη πλευρά του νομίσματος και να την παρουσιάζω».
Και καταλήγει: «Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά πάντα θα υπάρχει μια ακτίνα φωτός αν την αναζητήσεις».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
