Αποχαιρετούμε τον Μίμη Δομάζο, τον ροκ Στρατηγό του ποδοσφαίρου, που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία. Ο κόσμος μας είναι εξαιρετικά περιορισμένος για να χωρέσει τις προσωπικότητες όπως ο Μίμης Δομάζος. Αν και δεν είναι σωστό να ξεκινά κανείς τις σκέψεις του με απόλυτους χαρακτηρισμούς, είναι σαφές ότι οι κοινωνίες του σήμερα δεν υποδέχονται πια τέτοιες μοναδικές προσωπικότητες και καλλιτέχνες. Η μαγική του ντρίμπλα, οι αψεγάδιαστες σέντρες του και η ηγετική του παρουσία, μαζί με το πνεύμα νικητή του, αποδεικνύουν τη θέση του ανάμεσα στους κορυφαίους του πλανήτη. Η ευθύτητα της σκέψης, η ντομπροσύνη και η προσφορά του στην οικογένεια και την κοινωνία θα παραμείνουν αξέχαστα για όσους είχαν την τύχη να ζήσουν στην εποχή του.
Καθώς οι προηγούμενες γενιές που άφησαν το στίγμα τους σιγά σιγά αποχωρούν από τη ζωή, χάνονται μαζί τους και ολόκληρες εποχές γεμάτες χαρίσματα, ηγέτες και μοναδικές προσωπικότητες. Χάνονται εποχές γεμάτες χρώμα και συναίσθημα, καθώς αντιμετωπίζουμε έναν κόσμο που στερείται ζωής και πάθους. Ο Μίμης Δομάζος δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιριστής ή ένας ηγέτης του γηπέδου, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο και ροκ-σταρ.
Η ζωή του ήταν γεμάτη από γοητευτικές ιστορίες, τόσο εντός όσο και εκτός του γηπέδου. Η γοητεία του επικρατούσε, ανεξαρτήτως των συζητήσεων γύρω από το όνομά του. Όταν ο Δομάζος έπαιζε, οι υποθέσεις περί σκάνδαλων έμοιαζαν ανίκανες να τον αγγίξουν. Η ζωή του συνεχίζονταν με τους ήρωες της εποχής, που παρέμειναν αλώβητοι και ακέραιοι στο χρόνο.
Ο Δομάζος ήταν, εν ολίγοις, ο πιο ροκ Στρατηγός. Η αντισυμβατικότητα και η προσφορά του στη ζωή ήταν μοναδικές. Όλοι αναγνώριζαν την αξία του ανεξάρτητα από την ομάδα τους. Η ευκαιρία να γνωρίσουν τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο δεν έπρεπε να χαθεί. Αυτοί που σήμερα κλαίνε την απώλεια του Στρατηγού, ήταν εκείνοι που τον είχαν κοντά τους αλλά δεν τον αναγνώρισαν ως τον ηγέτη που ήταν.
Είμαι ευγνώμον που έζησα την εποχή των Στρατηγών, των χαρισματικών ηγετών. Δυστυχώς, τώρα καλούμαι να ζήσω χωρίς αυτούς, ή με τους ελάχιστους που έχουν απομείνει. Εμείς, της δεκαετίας του ’70, είχαμε την τύχη να τους δούμε, αλλά ήμασταν πολύ μικροί για να κατανοήσουμε την αξία τους. Σας ευχαριστούμε, Στρατηγέ!
Πηγή περιεχομένου: in.gr
