Του Θ. Καλέση
Μετά το ΠΑΣΟΚ κάποιοι νόμιζαν ότι στερέψαμε με το καλτ στην Ελλάδα. Όμως όχι! Υπάρχει και ο ανατρεπτικός διαγωνισμός της Eurovision στον οποίο η χώρα μας κατέγραψε εμφανίσεις σταθμούς στο κλίμα της εποχής. Εμφανίσεις που «θάμπωσαν». Ας θυμηθούμε τις πιο…χτυπητές.
Ξεκινώντας από το 1980, χρονιά η οποία για κάποιο λόγο θεωρείται «ορόσημο» και «απαρχή» για καλτ καταστάσεις που μάλλον οφείλονται ως ένα μεγάλο ποσοστό στην παραγωγή ελληνικών βιντεοταινιών οι οποίες άφησαν εποχή, στον διαγωνισμό τραγουδιού στέλνουμε την Άννα Βίσση. Μια χαρά η Άννα μας με φουστανάκι μακρύ και ελαφρώς βαθύ ντεκολτέ. Το πρόβλημα είναι στο background με δύο από τα μέλη του συγκροτήματος «Επίκουροι» οι οποίοι εμφανίστηκαν με αφάνα και μουστάκι, θυμίζοντας κάτι από τραγουδιστή των Boney M από τη Χαμοστέρνα, κύρια αιτία μάλλον για την 13η θέση.
Ένα χρόνο μετά, στον μουσικό διαγωνισμό θα μας εκπροσωπήσει ο Γιάννης Δημητράς, με την ερμηνεία του τραγουδιού «Φεγγάρι Καλοκαιρινό». Το σκηνικό λιτό με ένα μαύρο πιάνο και μια συμπαθητική ξανθιά που δείχνει να το απολαμβάνει. Το πρόβλημα είναι ο Γιάννης που θα εμφανιστεί με γαλάζιο πουκάμισο γυαλιστερό, τρία νούμερα μεγαλύτερο από το κανονικό του. Είναι και ξανθός με μούσι, με αποτέλεσμα να θυμίζει κάτι από Ιρλανδό πολεμιστή στο Braveheart.
Από τον Θέμη Αδαμαντίδη στην Κρίστη Στασινοπούλου
To 1982 η Ελλάδα προσπάθησε να στείλει τον Θέμη Αδαμαντίδη, αλλά με παραδοσιακό κομμάτι το οποίο…κόπηκε ενώ το 1983 η επιλογή της Κρίστης Στασινοπούλου η οποία με το κόκκινο φουστάνι που φόρεσε και τον στίχο «θα κλείσω όλα τα λιμάνια», θύμισε σε όλους μας την ύπαρξη του «ανατολικού μπλοκ» και του σιδηρού παραπετάσματος. 14η θέση και πολύ μας ήταν. Στο ίδιο μήκος κύματος αλλά με χαμηλότερη βαθμολογία (16οι) το τραγούδι του Τάκη Μπινιάρη το ‘85, ο οποίος ντυμένος «μπάτλερ» ξεκίνησε να τραγουδά «θα μας χωρίζουν πάντα κάποιες διαφορές, αισθητικές ή ταξικές». Η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ, δεν είχε φτάσει ακόμη στην Ελλάδα.
Και επειδή τότε μεταξύ των ζευγαριών μπορεί να υπήρχαν ακόμη και ταξικές διαφορές, αλλά για θρησκευτικές ούτε συζήτηση, το 1986 δεν στείλαμε τραγούδι επειδή ήταν…Μεγάλο Σάββατο. Αποζημιωθήκαμε ωστόσο από αυτή την έλλειψη το 1987 στέλνοντας τους Έλληνες “Wham”, Θάνο Καλλίρη και Δημήτρη Δερτιλή μαζί με τρία δροσερά κορίτσια που ανέβηκαν στη σκηνή με γυαλιά ηλίου μέσα στη νύχτα. Ακόμη κι έτσι πάντως κάτι κάναμε. Δέκατη θέση και 64 βαθμοί.
Μάλλον και πολλοί μας ήταν αν αναλογιστεί κανείς ότι ένα χρόνο αργότερα στείλαμε την Αφροδίτη Φρυδά, με το «all time classic cult» τραγούδι «Κλόουν, κλόουν είμαι ο κλόουν χαχαχα». Κανείς δεν κατάλαβε, γιατί μετά από αυτό δεν μας απέκλεισαν δια παντός από τον θεσμό, καθώς η 17η θέση ήταν μάλλον τιμητική. Ευτυχώς δηλαδή που το 1990 το συνειδητοποιήσαμε και στείλαμε «χωρίς σκοπό» τον Χρήστο Κάλοου, τον οποίο γνωρίσαμε από τις καλτ ταινίες της εποχής και έκανε την Αφροδίτη Φρυδά να χαμογελάσει καθώς η χώρα κατρακύλησε άλλες δύο θέσεις καταλήγοντας στη 19η.
https://www.youtube.com/watch?v=vKWkPOA1bJA
Το 1991 διορθώσαμε την κατάσταση με την «Άνοιξη» της Σοφία Βόσσου, που έφτασε στην 13η θέση η οποία θα μπορούσε να είναι υψηλότερη αν ο Ανδρέας Μικρούτσικος δεν αντιμετώπιζε το θέμα ως μπασίστας των Slayer και ο σαξοφωνίστας είχε πιει λιγότερο. Και ήρθε το σωτήριο έτος 1993 με την Καίτη Γαρμπή να μας ανοίγει πλέον τα μάτια. Όχι τόσο με το «Ελλάδα χώρα του φωτός» όσο με το ένδυμα της Σήλιας Κριθαριώτη, το οποίο άφηνε τα πλαϊνά της ερμηνεύτριας και τη σκέψη μας ελεύθερα.
Το 1994 δεν είχαμε αποφασίσει αν θα στείλουμε ή όχι τραγούδι και όταν καταλήξαμε στείλαμε τον Κώστα Μπίγαλη με το «Ντίρι – Ντίρι» που μας έκανε να ψάχνουμε ακόμη αυτόν που πήρε την απόφαση να συμμετέχουμε στο διαγωνισμό. Ένα χρόνο μετά με το «Ποια προσευχή» προϊδεάσαμε τους Ευρωπαίους να αρχίσουν να σκέφτονται σιγά – σιγά τα μνημόνια, γιατί το 1996 τους βγάλαμε τη γλώσσα και τους είπαμε ότι «εμείς φοράμε το χειμώνα, ανοιξιάτικα».
Όταν τερματίσαμε τελευταίοι
Το 1998 το νεγκλιζέ νυχτικό της Διονυσίας Καρόκη και το συγκρότημα «Θάλασσα» θα ήταν πρώτο αν γυρίζαμε την βαθμολογία ανάποδα. Επί της ουσίας, αν η Κύπρος επέλεγε να σπάσει τη συμφωνία, τώρα θα μιλούσαμε για κουλούρι. Από εκεί και μετά κοπήκαμε. Τις επόμενες δύο χρονιές δεν στείλαμε κάτι άλλο στους ευρωπαίους μήπως και συνέλθουν, υποσχόμενοι ότι θα γυρίσουμε με κάτι πολύ καλό. Θεωρητικά κάπου εκεί τελειώνει και η καλτ περίοδος της Eurovision και το αφιέρωμα θα σταματούσε εδώ.
Θεωρητικά όμως, γιατί στην πραγματικότητα μετά τους Antique και την Έλενα Παπαρίζου με το στίχο «κάθισα και σκέφτηκα» που σάρωσε γιατί ελάχιστοι ξέρουν ελληνικά, ήρθε το 2002 ο Μιχάλης Ρακιντζής ντυμένος ματατζής Ρόμποκοπ να μας θυμίσει με το «S.A.G.A.P.O» γιατί η Ελλάδα μπορεί να μην κέρδιζε καλές θέσεις στον θεσμό, αλλά κέρδισε πάντα επάξια τον τίτλο της παγκόσμιας καλτ πρωτεύουσας όλων των εποχών.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 25 Μαΐου 2018
