Ο πατέρας του Νίκλας, Χανς Φρανκ ήταν ένας από τους βασικούς αξιωματούχους της ναζιστικής Γερμανίας και έγινε γνωστός με το προσωνύμιο ο «Σφαγέας της Πολωνίας», ως υπεύθυνος για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στην Κρακοβία και σε άλλες περιοχές κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σήμερα, ο Νίκλας Φρανκ, ζωγράφος στο επάγγελμα ζει στη σκιά των φρικτών εγκλημάτων του πατέρα του για τα οποία απολογείται στην Deutsche Welle και για τα οποία κρεμάστηκε ως ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της δικής των στελεχών του ναζιστικού κόμματος στη Νυρεμβέργη. Με τρεμάμενη φωνή, ο Νίκλας Φρανκ περιγράφει τα έργα που ξεκίνησε να κάνει από μικρή ηλικία τα οποία ήταν άμεσα επηρεασμένα από την ταραχώδη εποχή που μεγάλωσε και τα φρικτά βασανιστήρια που επέβαλλε ο πατέρας του σε εκατομμύρια ανθρώπους.
«Είχα μια δια βίου προσκόλληση σε αυτόν. Αλλά όχι με την έννοια της στοργικής αγάπης. Αλλά μάλλον με την έννοια ενός ανθρώπου που ένιωθε αλυσοδεμένος» λέει ο Νίκλας Φρανκ και δείχνει μια φωτογραφία με τον πατέρα του να τον κρατά στα πόδια του σε μικρή ηλικία. «Είμαι ενάντια στη θανατική ποινή, αλλά ο πατέρας μου την άξιζε. Ξέρω πως υπάρχει μια διανοητική αντίφαση σε αυτό, αλλά την άξιζε πραγματικά. Τι βρώμικο γουρούνι!».
Στη συνέχεια δείχνει ορισμένα από τα έργα του, στα οποία καταδεικνύεται και τα όσα ένιωθε. «Σε αυτόν τον πίνακα, ζωγράφισα μερικά από τα τρομερά όργανα βασανιστηρίων. Η σπονδυλική στήλη ενός ανθρώπου σκίζεται από ένα άγκιστρο κρεοπωλείου. Όλη μου η πληγωμένη ψυχή, είναι εδώ. Σ’ αυτές τις ζωγραφιές, χωρίς αμφιβολία» τονίζει χαρακτηριστικά.
“Αν οι Γερμανοί είχαν συνειδητοποιήσει το έγκλημα, θα χρειαζόταν 80 εκ. ψυχολόγους”
Και προσθέτει: «Δεν έχουμε αναγνωρίσει πραγματικά τα εγκλήματα του λαού μας. Νομίζω ότι υπάρχουν λίγοι Γερμανοί, που πραγματικά προσπαθούν να δουν τα πράγματα μέσα από την οπτική των θυμάτων. Το έκανα αρκετές φορές, όταν η κόρη μου Φρανζίσκα, ήταν ακόμη μικρή. Προσπάθησα να φανταστώ αν θα την είχα σε ένα μικρό βαγόνι για τρία μερόνυχτα και στη συνέχεια μου την έπαιρναν στο Άουσβιτς.
Δεν το χωρά η φαντασία μου τέτοιο δράμα. Και αυτή η προσπάθεια δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα έγιναν. Για να γίνει κάτι τέτοιο πραγματικότητα, 80 εκατομμύρια Γερμανοί, χρειάζονται 80 εκατομμύρια ψυχολόγους. Όσο η δημοκρατία βάλλεται σήμερα από όλες τις πλευρές, τόσο έχω την εντύπωση ότι ο πατέρας μου χαμογελά».
Δείτε το συγκλονιστικό βίντεο:
